ในแววตาของยายคล้ายครุ่นคิด มองหน้าหลานตัวนิดด้วยจิตหวั่น เพราะพ่อแม่ลาร้างแยกทางกัน ฝากยายนั้นเลี้ยงเจ้าแต่เยาว์วัย สงสารเจ้าเกิดมาแสนอาภัพ ยายนั่งนับวันคืนสะอื้นไห้ ฐานะยายยากจนทนทุกข์ใจ อายุขัยล่วงชรา...น้ำตาคลอ หลานเจ้ายังอ่อนวัยไร้เดียงสา ภายภาคหน้าจะพึ่งใครเขาได้หนอ ยายนั่งทอดอาลัยด้วยใจท้อ จำนนต่อโชคชะตานิจจาเรา หยาดน้ำตาอาวรณ์สะท้อนลึก ความรู้สึกดั่งโลกแสนโศกเศร้า ฟ้าวันนี้ของยายคล้ายสีเทา กับบ้านที่โทรมเก่าเสาผุพัง กอดหลานไว้เคียงข้างต่างอกแม่ ยายเหมือนคนอ่อนแอสิ้นแม้หวัง สองมือสั่นรันทดหมดพลัง เสมือนไม้ใกล้ฝั่งรอวันตาย มองกระจาดไม้คานสะท้านจิต สองชีวิตอาภัพดับสลาย ร่างหนึ่งอยู่กลางถนนเลือดท่วมกาย ร่างหนึ่งหมดความหมาย...ตายทั้งเป็น
27 ตุลาคม 2546 14:31 น. - comment id 176533
หดหู่ใจครับ
27 ตุลาคม 2546 19:59 น. - comment id 176596
บทกลอนละครเศร้า น้ำตาเราเริ่มไหลริน มองคนบนแดนดิน นี่หรือถิ่นไทยของเรา ************************ ************************ ToT
27 ตุลาคม 2546 22:59 น. - comment id 176656
อ่านแล้วเศร้าเงียบเหงาเศร้ายิ่งนัก ชีวิตนี้ดูอาภัพและอับเฉา คงเป็นเหมือนนิยายหลายทำเนาว์ ที่ใครเขาต่างเห็นใจในยายหลาน ***เป็นอะไรที่เศร้าจังเลยค่ะ แต่สำหรับการผลิตบทกลอนของคุณคุณภาพจริง ๆ ค่ะ ยอมรับในฝีมือจริง ๆ เลยค่ะ***
28 ตุลาคม 2546 11:23 น. - comment id 176780
จาโศกาอาวรณ์อันใดเล่า หากว่าเรายังอยู่สังคมนี้ พ่อแม่นั้นทิ้งลูกไม่ใยดี ทิ้งทุกวี่ทิ้งทุกวันอนาถใจ ................................... ....................กาโม่
30 ตุลาคม 2546 17:41 น. - comment id 177445
หดหู่มาก ๆ เลยค่ะ เศร้าจัง... ชื่นชมในความสามารถของพี่มากค่ะ :)