คน

แววดาว

ณ ขอบฟ้าเวิ้งว้างกว้างไกลสุด
  เราจะหยุดดูโลกสุขโศกหมุน
  มองเห็นความเป็นไปในสมดุล
  กับต้นทุนชีวิตลิขิตทาง
           เส้นขอบรุ้งโค้งคิ้วเชื่อมทิวฟ้า
  โลกมายาแฝงอาบด้วยภาพต่าง
  เหมือนละครหลากรสบทอำพราง
  ซ่อนระหว่างมนุษย์สมมุติใจ
          เส้นขอบฟ้าเวิ้งว้างซ่อนบางสิ่ง
  โลกความจริงกลบเกลื่อนด้วยเงื่อนไข
  คล้ายหมอกม่านเวียนวนหนทางไกล
  สองเท้าที่ก้าวไปไร้แรงเดิน
           เส้นขอบฟ้าคลับคล้ายสู่ปลายฝัน
  ภาพทางนั้นรกร้างราวห่างเหิน
  ยิ้มหัวเราะโศกเศร้าเหงาเผชิญ
  ก้าวดำเนินตามช่วงห้วงวังวน
           เส้นขอบฟ้ากว้างไกลไม่อาจรู้
  เราคือผู้เข้มแข็งแกร่งทุกหน
  กับโลกที่รุ่งเรืองเมืองแห่งคน
  เปรอะเปื้อนปนเงาภาพฉาบมายา
            นั่นขอบคิ้วโค้งคุ้งสุดรุ้งเร้น
 เหมือนกับเช่นใจคนดิ้นรนฝ่า
 ม่านกิเลสมืดมิดปิดบังตา
 ทาสของความปรารถนาแห่งอาดูร				
comments powered by Disqus
  • ชัยชนะ

    23 ตุลาคม 2546 22:58 น. - comment id 175732

    แวะมาเยี่ยมเป็นกำลังใจให้ครับ ว่าจะแต่งกลอนเสริมต่อ
    แต่หัวทื่อยังไงไม่รู้ คิดไม่ออก กลอนที่คุณแต่งมาล้วนมีคุณภาพมากครับ

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน