ประทีป

อกนิษฐ์

๏ ประกายประทีปจ้า................ แจ่มโลกย์...เลอฤๅ
ส่องชีพอันจมโอฆ.................... อวดฟ้า
กายาย่อยวิปโยค..................... ย่อยยับ....ลงฤๅ
สรรพสิ่งสูญสิ้นหล้า.................. ล่มฟ้าล่มสลาย ๚
๏ พลิกกายสามทีตาหรี่เปิด
วันนี้เกิดตัวตนอีกหนหนอ
ชีวิตเวียนวงคล้ายกงล้อ
ที่เหมือนก็ต่างคนต่างทนทุกข์
กูบังเกิดมาระกำทำไมว่ะ
ชิชะคิ้วคันสั่นกระตุก
เดี๋ยวกินเดี๋ยวขี้นี่ต้องลุก
นอนมากเดี๋ยวตกยุคสาระแน ๚
๏ ล้างหน้าแปรงฟันมันวับวับ
ไข่ดาวกับ ปังปิ้ง เปิบมาแม่
เบรคฟัสต์ฟาดหมดซดกาแฟ
อ่านข่าวฉาวแฉดาราดัง
นักศึกษาจับคู่คาวบันทึก
พิสดารพันลึกกว่าในหนัง
ณ สะพานลอยซอยเปลี่ยวเป็นมุมบัง
ข่มขืนยังเป็นข่าวเรื่อยมา
ในบ้านเองจักใช่ไร้ภัยเล่า
นั่นเมียเป่าขมองผัวด้วยปืนผา
ปัญหาใหญ่ยังอยู่คู่โลกา
หลงกามาคือเหตุแห่งเภทภัย๚
๏ เกิดเป็นคนน้อยนักไม่รักเกียรติ
กลัวคนเหยียดหยามหยันกันทุกสมัย
หากยุคนี้เป็นยุคที่ปัจจัย
เอื้อจัญไรกล้ายิ่งทิ้งเกียรติตน
รักเกียรติ ไม่รักเกียรติกลับลบเกียรติ
ฉ้อราษฎร์บังเบียดน่าฉงน
เป็นผู้แทนอดสูกว่าผู้ทน
เป็นเพราะผลโลภาเลยฆ่าตัว ๚
๏ มองดูข่าวรอบโลกโศกสลด
บุชน้อยร้อยพจน์ช่างน่าหัว
ชูสงครามคือความถูกต้องชัวร์
ปราบคนชั่วต้องปราบด้วยสงคราม
เมื่อหลงตัวลืมตนตนก็หลง
ว่าตัวยงใหญ่คับโลกโลกเกรงขาม
อยากจัดการบั่นใครใครต้องคร้าม
ใครขัดขวางจักข้ามเอาตามใจ
นานาชาติแย้งเตือนเพื่อนไม่สน
ยูเอ็นอึ้งอับจนอนาถไฉน
จากนี้คงสงครามระบาดบรรลัยไป
เหตุเพราะใครหลงตนเพียงคนเดียว ๚
๏ ดีใจไหมได้เกิดเป็นมนุษย์
วิเศษสุดเลิศหล้าฟ้าเขียว
แต่ปวดท้องร้องหาหยูกยาเยียว
ว่าแล้วเชียวซ้อสเน่าทำเราเค็ญ๚
๏ เป็นมนุษย์ประเสริฐเลิศชั้น.............เชียวหรือ
เกิดแก่เดี๋ยวครางฮือ .........................ป่วยซ้ำ
โรคกายรับยาถือ................................ถูกโรค.....ก็หายแฮ
ใจป่วยห่างธรรมย้ำ............................ยากแท้จักหาย ๚