จงเป็นคนติดดินธรรมดา แต่ล้ำค่าดั่งเพชรเกร็ดแสงใส มีชีวิตเพื่อสร้างให้วิไล ใช่แต่ไปทำลายให้วายวอน เกิดเป็นคนก็ให้สมกับเป็นคน ใช่สุดทนจนใช้ควายมาสอน เพียงความรู้คู่จรรยาติดอาภรณ์ ก็เลิศเลอออละชอนนะเยาว์วัย อย่าเป็นแค่ตัวดีอยุ่ที่เดียว ต้องพันเกี่ยวความดีที่ไหนไหน เราก็ดีเขาก็ดีมีสุขใจ เพชรเม็ดใหญ่คือใครเล่าเฝ้าสังคม