+++ ครรลองแห่งยุคสมัย +++

วฤก

ฉบงง  ๑๖
๏ นับนานกาลเก่าเล่ากัน.............คนครั้งยังบรรพ์
บำรุงมุ่งธรรมจำเริญ ฯ
๏ ฝึกจิตคิดใคร่ใฝ่เดิน................ดับเข็ญเหม็นเมิน
มุ่งทิพย์นิพพานทานบุญ ฯ
๏ สู่สวรรค์ชั้นเหนือเจือจุน...........จักเสวยเชยคุณ
ครั้งประกอบชอบธรรมกรรมดี ฯ
๏ หมายด้นพ้นทุกข์ยุคกลี...........พึ่งพุทธฉุดหนี
จึงมีใจมุ่งผดุงธรรม ฯ
โคลงสี่สุภาพ
๏ นำพระพุทธศาสน์น้อม.........มโนสวม
ละบาปรั้งบุญกวม..................กอปรแล้ว
ต่างคนต่างคิดรวม.................ร่วมกิจ....กุศลนอ
ไตรรัตน์เรืองรุ่งแผ้ว...............ผ่องแม้นตะวันฉาย ฯ
๏ ผายพระพุทธศาสน์กว้าง......เกริกภพ
ทศทิศพระธรรมครบ..............ครอบแคว้น
สังคมจึงสงบ.......................เสงี่ยมสุข
เสมอยุคศรีอาริย์แม้น............มุ่งแล้วลุไฉน ฯ
ฉบงง ๑๖
๏ ปัจจุบันวันวารผ่านไป............ศาสน์เสื่อมเลื่อมใส
แพ้ภัยกิเลสเลศมัว ฯ
๏ หิวทรัพย์ขวับคว้าหาตัว..........กรรมใดไม่กลัว
ไม่เกรงเก่งแย่งแข่งกัน ฯ
๏ ใช้เล่ห์เฉถ่อยร้อยพัน............ล่อหลงงงงัน
เพื่อฉวยด้วยตนคนเดียว ฯ
๏ คุณธรรมคร่ำครึรึเหลียว.........คนแพ้แน่เชียว
ใช้เหนี่ยวนึกก่นคนพาล ฯ
โคลงสี่สุภาพ
๏ ขานคำพร่ำเอ่ยอ้าง...........อรรถกถา
ปลอบจิตเคยมิจฉา.............โฉดแพ้
ใช้ธรรมเช่นธารทา..............ทำชุ่ม
เถิงชื่นเชิงธรรมแท้..............โทษร้ายมลายสูญ ฯ
๏ ดังกูณฑ์ดาลดับด้วย.........เดชชล
ชโลมฉ่ำชะกมล..................ละม่อมล้าง
มลายโมหะเห็นหน...............เหือดทุกข์......ระทมแฮ
โลกเสื่อมลงฤๅอ้าง..............อับแล้วโลกธรรม ๚ะ๛