จากพ่อ-แม่ ถึงลูก

คนตอแหล

พ่อแม่ก็แก่เฒ่า............จำจากเจ้าอยู่ไม่นาน
จะพบจะพ้องพาน..............เพียงเสี้ยววารของคืนวัน
   ใจจริงไม่อยากจาก........เพราะยังอยากเห็นลูกหลาน
แต่ชีพมิทนทาน................ต้องร้าวรานสลายไป
   ขอเถิดถ้าสงสาร.............อย่ากล่าวขานให้ช้ำใจ
คนแก่ชะแรวัย.................คิดเผลอไผลเป็นแน่นอน
   ไม่รักก็ไม่ว่า..................เพียงเมตตาช่วยอาทร
ให้กินและให้นอน.............คลายทุกข์ผ่อนพอสุขใจ
   เมื่อยามเจ้าโกรธขึ้ง.......ให้นึกถึงเมื่อเยาว์วัย
ร้องไห้ยามป่วยไข้.............ได้ใครเล่าเฝ้าปลอบโยน
   เฝ้าเลี้ยงจนโตใหญ่........แม้เหนื่อยกายก็ยอมทน
หวังเพียงจะได้ยล.............เจ้าโตจนสง่างาม
   ขอโทษถ้าทำผิด ............ขอให้คิดทุกทุกยาม
ใจแท้มีแต่ความ...............หวังติดตามช่วยอวยชัย
   ต้นไม้ที่ใกล้ฝั่ง...............มีหรือหวังอยู่นานได้
สักวันคงล้มไป..................ทิ้งฝั่งไว้ให้วังเวง
******************************************************
******************************************************
   บทความนี้เจอในหนังสือ จำไม่ได้แล้วว่าใครแต่งไว้
(รู้สึกว่าผู้แต่งจะเป็นพระ)
เห็นว่าเพราะดีเลยเอามาโพสต์ให้อ่านกันครับ