มหาชนกคำกาพย์ : ถูกจับ

ราม ลิขิต

๐ผู้ไหนใจไม่หนัก              ถึงแก่งั่กก็หักงอ
หูเบาเอาแต่บอ                   บ่งเสเพลเกเรพาล
ชิดไพร่หากใจพล่อย           ก็แค่พลอยเป็นถ่อยผลาญ
ชั่วดักย่อมชักดาน              ถึงเป็นดาวก็เปล่าดวง
    ๐ราชาผวาเชื่อ                  ว่าสายเชื้อจะเถือช่วง
โกรธกลั่นเพราะกรรณกลวง  คำรามกร้าวจะเอาการ
จึงให้อำมาตย์ห่า                    จัดแจงหาขุนทหาร
คุมพลประดนพาน                 กำจัดผู้ศัตรูพราง
ถอนร่นก่นถึงราก                  ให้สิ้นซากเร่งสากสาง
สำเร็จเบ็ดเสร็จราง                เรื่ออรุณให้สูญรัง
    ๐โลกอยู่ดูแล้วยาก        เกิดมาอยากฝากดียัง
คนเกคอยเก้กัง                 ขาขัดกางหางตีกวน
ทำดีแต่ที่ได้                      เคืองระคายดูไม่ควร
ทำชั่วจนตัวชวร                 คนตามต้อสอพลอเต็ม
    ๐โปลพระแต่ประพาส     ท่องตลาดอำมาตย์เล็ม
เมืองไข้ด้วยใจเค็ม            จากคนโก้ที่โตเกิน
สืบสาวจะเอาไส้                 กำจัดไรให้จำเริญ
หทัยจะใคร่เทิน                 ฎีกานั้นวันพรุ่งนี้
มิทราบว่าข้าศึก                 มันก็ตรึกจะเข้าตี
แล้ววันมันราวี                  ก็เริ่มว่าที่หน้าวัง
ขุนทัพคู่พระทัย                 เข้าเคียงไท้รอบไปทัง
ซ้ายบ่าและหน้าบัง             ล้อมเป็นวงพระองค์ไว้
    ๐คลุ้งคำก่ำอาฆาต         โหวกอุกอาจตวาดไอ้
ดาบคล้องที่มือใคร             จับขังคุกหมดทุกครัว
โองการพระผ่านเกล้า        ใครขืนเห่าเอากุดหัว
ล้อมวังดุจขังวัว                  คนคิดคดกำหนดไข
    ๐คำหยันนั้นตึงยิ่ง          เสียงเย่อหยิ่งมันยิ่งใหญ่
โปลเจ้าพระเข้าใจ              ชี้ถนนให้คนหนี
องค์เองทะนงอาจ                รอรับทาสไม่ราชลี
เป็นตายฤาร้ายตี                ใจเจ้าพี่คงมีพอ/.