มโหสถคำฉันท์ : กถามุข

ราม ลิขิต

๐สมัยโลกประเทืองหล้า      พระสัมมาวิชัยมาร
เสด็จตรัสรู้การ                      กระหน่ำสิ้นกิเลสสูญ
วิถีกลางมล้างกาม                 ก็แผ่ข้ามทวีคูณ
ธวัชใดรึไพบูลย์                    จะเท่าโบกสะบัดธรรม
ณ ครั้งที่พระองค์ท่าน            สถิตวันวนารัมย์
เสวยกรองเกษมกรรม            สำนักเชตวนาราม
สดับเสียงประชุมสงฆ์             กระซิบส่งกระแสสาม
พระองค์ใคร่จะรู้ความ             สภาข้องคะนึงใด
มนัสนาถคุณาเนื่อง                ก็ยาตรเยื้องคระลาไคล
มินานเนิ่นก็ถึงใน                   ตำบลกลุ้มคดีการ
นรินทร์ถามนิยามถ้อย             ตถาคอยแถลงสาร
นิยมใดผจงดาล                    แสดงด้วยวจีดล
คณาสงฆ์สดับสั่ง                   ก็ต่อตั้งนิพันธ์ตน
กระหม่อมฉันวิจารณ์ผล           พระภาคย์ผู้พิพัฒน์ภา
สลายสุขสนุกเสพ                  เสมือนเทพสลัดลา
สล้างสุดมนุสสา                    สลัวสิ้นเมลืองแสง
ฉลาดเชี่ยวเฉลียวช่วง             ประดุจดวงทิวาแวง
กำเริบฤทธิ์นราแรง                 บำราบอยู่พระปัญญา
นโรดมสดับความ                   ก็แจ้งตามตำนานมา
มิใช่หนึ่งฉะนี้นา                     ฉนำโน้นชนวนนัย
ตถาคตอเนกข้อง                   อนันต์คล้องมโนมัย
บุราณบุพกรรมไกล                 อุบัติเรื่องอุบายหลัง
สุสงฆ์สิ้นระบิลทราบ               ประณตยาบจะขอยัง
ระบุแฝงระบายฟัง                   สะพรึบพร้อมสภาธรรม
                                   
(ภุชงคประยาต ๑๒)