เตมีย์คำกลอน : การให้นมผิดเวลา

ราม ลิขิต

องค์กาสีฟังข้อหมอนุสนธิ์  
ว่าถึงจนปัญญาหากระสวน
คู่ขนงก่งแนบแทบประชวร  
เหมือนถูกตรวนล่ามตรึงขึงหทัย
จึงดำรัสตรัสถามตามเจ้าว่า  
อันมรรคาหนักเบานั้นเท่าไหน
จงแถลงแจ้งเราให้เข้าใจ   
ซึ่งกลไกเจ้านี้หมายมีมา
แพทย์ชราจึงเล่าถึงเลาเรื่อง  
อย่าขุ่นเคืองหม่อมฉันนั้นเลยหนา
อันทารกเช้าค่ำธรรมดา   
ต่างคอยท่าน้ำนมได้อมเอม
จากอกแม่แผ่รักฟูมฟักยิ่ง  
หัวใจจริงวางเจ้าเท่าหงส์เหม
จะกินกงตรงเวลาลูกยาเปรม  
แม่เกษมเมื่อกษีร์ได้ปรี่ริน
เพียงอุแว้แค่คำก็ช้ำชอก   
ต้องรีบกรอกน้ำท่ากระยาสินธุ์
แม่สะดุ้งบุ้งลามทุกยามยิน  
ผวาจินต์จิตจู่ถึงดวงใจ
ด้วยเหตุแห่งการทรงดำรงชนม์  
จะวางกลกาเลเถลไถล
การถวายนมน่าให้ช้าไป   
ร่ำไรการบรรลุกุมารา
ขอจงทรงบัญชานำห้าร้อย  
ทารกน้อยเนื่องวันชันษา
เข้าสู่วังตั้งเลศสังเกตสังกา   
เพื่อเปรียบเทียบขวัญฟ้าดูท่าที
จอมกษัตริย์อัดอึ้งตรึงโอษฐ์เอื้อน  
พระพักตร์เบือนบุตรต้องยิ่งหมองศรี
ทรงกุมมือจันทาราชินี   
แล้วสั่งไปตามที่หมอชี้มา
แสนสงสารราชบุตรนุชน้อย  
เวลาเคลื่อนเดือนคล้อยทรงคอยท่า
จิตชะแง้แม่นมตรมอุรา   
หิวโหยโอยหาอยู่อาดูร
ท้องไส้ปั่นป่วนล้วนระลอก  
จอกจอกเซ็งแซ่แต่แม่สูญ
ทรมานนานนี้ทวีคูณ   
ทุกข์เทียบเปรียบปูนจะวายปราณ
หากพระทัยคงมั่นแม้ครั่นองค์  
เงียบงันสรรค์ยงหวั่นสงสาร  
แม้ตายวันนี้ยินดีดาล   
ได้เลี่ยงนรกานต์อันตะครอ
อดนมมื้อนี้ยังดีกว่า   
น้ำนรกกรอกมามื้อหน้าหนอ
ดำริตริในไม่ยั้งยอ   
นิ่งเงียบตัวงอเข้าต่อมาร  
ห้าร้อยทารกเมื่อตกอด   
ตะเบ็งก้องปรากฏหมดสมาน
เอ็ดอึงอลเวงบรรเลงลาน   
กึงก้องคัคนานต์ธรณี
ทดลองต่อเนื่องเป็นเยื่องนั้น  
ทุกวันหมอซ่อนบัญชรศรี
แอบดูพระกุมารนานหนึ่งปี  
ไม่เห็นมีสาเหตุเลศนัย
จึงทูลทรงธรรมตามกรรมก่อ  
หาไม่พบใดส่อเป็นข้อใส
อันระบุลุโรควิโยคภัย   
ขอลองต่อไปในอีกกล/.