เตมีย์คำกลอน : อุบายเทวธิดา

ราม ลิขิต

แต่นั้นมาพระกุมารการกำสรด  
ก็ปรากฏทุกวันพัวพันหลอน
เรือนฆ่าโจรจ้วงมานแทบรานรอน  
บรรจถรณ์ร้อนรมอยู่กรมกรอม
เกรงโลกันตร์นั้นมีถึงที่สุด  
แสยงผุดพรรณพ่ายจนผ่ายผอม
ทำฉันใดไหนดีหนีเขาลอม  
นวลถนอมข้องคับจนหลับไป
กาละนั้นพระองค์ทรงนิมิต  
โดยจริตรนล่องมิผ่องใส
บันดาลดลเทพธิดาอ่าอำไพ  
ชำแรกในดวงจินต์สุบินบง
งามถนิมพิมพ์ผ้าอาภรณ์เพริศ  
ลินลาเลิศนาฏาพญาหงส์
เรืองประกายพรายพร่างนางอนงค์  
เธอบรรจงจรดมาหน้าเตมีย์
แล้วเอ่ยว่าอาวรณ์เนื้ออ่อนแท้  
เห็นลูกแม่โศกศัลย์กันแสงศรี
เป็นแม่ลูกผูกกันแม้พันปี   
คงแม่นี้ห่วงใยในลูกยา
เห็นมีสุขทุกข์หายใจแม่สุข  
ครั้นเห็นทุกข์สุขซ่อนมารดรหา
ความเป็นแม่แท้สุดที่บุตรา  
จงจรรจาคนดีมีกระไร
กุมารน้อยฟังคำดำเกิงจิต  
รำลึกชิตชะตาเทวาไหน
ก็แจ่มแจ้งแล่งล่วงถึงดวงใจ  
หฤทัยค้อมคมพนมมาน
ลูกกราบเท้าเจ้าแม่ผู้แก่เกล้า  
อุตส่าห์เฝ้ากำพูฉัตรกษัตริย์ศาล
เหมือนหนึ่งคอยชูชุบบุพกาล  
เพื่อประทานปรึกษาลูกยายัง
อันพระคุณทรงมีนี้หน่วงหนัก  
เพื่อลูกรักแม้ว่าจะตราสัง
ก็คงคอยช่วยลูกผูกพลัง   
อันเมตตังมาตาค่าบุรินทร์
แล้วพระองค์จึงแจ้งแถลงถ้อย  
ทุกข์ที่ร้อยราชแสลงกันแสงสินธุ์
ความขัดข้องหมองไหม้ในชีวิน  
ก็หลั่งรินจากโอษฐ์โจทยา
เทพธิดาฟังคำอันก่ำกลุ้ม   
ก็โอบอุ้มองค์บุตรตอบปุจฉา
อย่าร้อนใจไปเลยเงยพักตรา  
ฟังมารดาแล้วเจ้าจะเข้าใจ
จงสำแดงแต่งทำระกำเกิด  
ให้เลยเถิดทุกอย่างว่าทางไหน
จงทำเปลี้ยเสียขาจะคลาไคล  
และทำใบ้บอดคำจะจำนรรจ์
ปิดสดับระงับโสตโปรดทำหนวก  
กระทั่งพวกพาราพากันหยัน
บรรลุกาลกรรณีเป็นดีกัน   
เขาจะพลันขับออกนอกนคร
อุกฤษฏ์การภารนั้นต้องขันติ  
เกินดำริของลูกเหมือนถูกศร
ประสาทเสร็จสูญวับลับนิวรณ์  
ประสบพรองค์คืนตื่นบรรทม/.