เตมีย์คำกลอน : ระลึกชาติ

ราม ลิขิต

ดำริตริแล้วอมรินทร์   
เก็บผอบจบจินต์ทรงผินผัน
เสด็จสู่โลกามาโดยพลัน   
ฤทธิ์เทวาดั้นลัดมือเดียว
ครั้นถึงโอ่โถงพระโรงหลวง  
เห็นปวงมุขมาตย์ฉลาดเฉลียว
ชุมนุมคุมโจรตะโกนเกรียว   
ตะคอกคับขับเคี่ยวให้เลี้ยวรับ
บนบัลลังก์นั่งองค์ทรงกษัตริย์  
หยอกหัตถ์ลูกยากล่อมว่าหลับ
บนเพลาเตมีย์ดีประทับ   
เกลือกกลิ้งกลอกกลับสลับนัยน์
สักกะบันดลล่องหนเดช   
บังเนตรนัยนาวิชาไสย
ตระลาการงานท่านนั้นอย่างไร  
ดุษณีนิ่งใจจอมตรัยตรึงศ์
ขุนนางวางน้ำทำบังคม   
กราบก้มทูลฟังดูขังขึง
ชำแหละแคะไค้ภัยสะพรึง  
สี่โจรโสณฑ์พึงประพฤติมา
หนึ่งนั้นตัดช่องชอบย่องแยง  
เรือนใดเงินแดงแสวงหา
ตีนหมาตีนแมวแนวคณา   
กวาดเรียบลิ้นลาระอาใจ
หนึ่งนั้นพิการง่านกำหนัด   
ปฏิบัติกามาอย่างสาไถย
ข่มเขาโคเล่นตระเวนภัย   
ขืนหญิงร่ำไปไอ้กาลี
หนึ่งนั้นคุมพลาเที่ยวหาปล้น  
สัปดนอาชีวังงั่งวิถี 
เจ้าทรัพย์พับพ่ายวายชีวี   
มันตีหันตาด้วยสามานย์
สุดท้ายอ้ายนี่ลูกพี่ใหญ่   
กำแหงแกร่งไกรดังไฟผลาญ
ดาวโจรดุดันอันธพาล   
ฆ่าคนราชการมันไม่กลัว
บัดนี้ทั้งสิ้นศิโรราบ   
สารภาพโดยพ้องทุกถ่องถัว
ขอเชิญทรงชี้ทั้งสี่ตัว   
กุดหัวกุดหางทางอาญา
กาสีทรงความตามประกาศ  
สิงหนาทแผดนั้นสนั่นหนา
พระพิโรธโกรธโขต่อโจรา  
ราชมัลจงมาอย่าช้าที
ขโมยโปรยทัณฑ์สะบั้นหลัง  
ร้อยครั้งลงหวายให้ลายสี
กามกิจวิตถารผลาญนรี   
จำตรวนตาปีไม่มีปลง
ปล้นฆ่าพามันไปบั่นหัว   
สมตัวสมมันตะบันหลง
อ้ายหลวงล่วงหลาวสาวให้ตรง  
แล่นทวารแล้วจงตรึงประจาน
องค์อินทร์ยินเสียงกษัตริย์สั่ง  
บรรลุดั่งเทพทรงจงสมาน
เปิดผอบนบสู่พระกุมาร   
โดยบันดาลด่ำดรงค์องค์เอกา
กลิ่นสวรรค์พลันฟุ้งจรุงรื่น  
ชดชื่นช้อยช้อนชอนนาสา
ปาริชาตบุปผฤทธิ์เปิดจิตรา  
สหัสนัยน์เจ้าฟ้าก็ลาจร
พระกุมารเตมีย์ทวีตรึก   
ทรงระลึกชาติชนแต่หนก่อน
ก็รู้ว่าเคยคงทรงนคร   
ในบวรพาราณส์มานานครัน
ยี่สิบปีครองราชย์พิฆาตเข่น  
เฉกชนกที่เห็นเป็นมหันต์
ครั้นชีวินสิ้นไปภัยแห่งกรรม์  
นรกพลันล้อมแวดแปดหมื่นปี
จนพ้นนรกานต์จึงผ่านเทพ  
ได้สุขเสพคุณค่าสรวงราศี
เหตุไฉนอาตมันขันธ์กลี   
บรรลุยังธรณีนี้อีกนา
มิอยากอยู่ในเขตเศวตฉัตร  
อบายบัตรรอรู้อยู่ตรงหน้า
ยุพราชสร้อยเศร้าเร้าอุรา   
ทรงโศกาแทบพระเพลาเจ้าบิดร/.