เตมีย์คำกลอน : ปาริชาต
ราม ลิขิต
จำเนียรเวียนกาลผ่านเดือนหนึ่ง
เกลาพึงกลึงพาลกุมารผัน
แน่งน้อยรมณีย์รพีพรรณ
จำเริญเพลินชันษ์ทุกวันมา
ครองใจนัยนามาตุเรศ
ครองเจตน์บิตุรงค์นุวงศา
ครองมาดราชภัฏอมัจจา
ครองมนชนชานครชาว
อ้อแอ้แม่นมภิรมย์หลัก
อ่อนน้อยยิ่งนักมลักหาว
หมุนเวียนเปลี่ยนป้อนอาทรทาว
น้ำนมห่มท้าวทวีคุณ
ทุกวันจรรโลงทรงกษัตริย์
สู่หัตถ์พระบิดรบวรขุน
โสมนัสปรัศว์ปรางคางละมุน
ลูบไล้ไออุ่นบุญโยรส
กล่าวถึงองค์อินทร์ปิ่นตรัยตรึงศ์
แต่ปวงเทพถึงซึ่งกำหนด
จุติลงมามหาพรต
ทรงยศส่องญาณศานติยาม
ทราบเหตุเลศนัยขัยแผนก
รู้แผกผกผันถึงวันสาม
จำต้องเปิดโลกเพื่อโยคราม
เตมีย์น้อยนามอกามกล
ปุณฑริกทิพวันอันโอฬาร์
เสด็จโดยเมฆานภาหน
เหนือศิลาอาสน์บัณฑุกัมพล
สล้างไม้ยืนต้นสลอนตา
จิกจวงม่วงจันทน์และกันเกรา
ไกรกร่างกระเบาสะเดาหว้า
สักไทรชิงชันสะบันงา
เกดแก้วกรรณิการ์พิกุลแกม
หมู่ภมรสรผึ้งประอึงทาบ
ประอรเอียงเคียงคาบชระอาบแถม
อบอวลหวนหอมอยู่ซอมแซม
นัวแนมเทวบาทราชลี
ครั้นถึงใต้ตระการประพาฬพฤกษ์
ดูสะพรั่งพันลึกพะพฤกษี
มีนามปาริฉัตรสวัสดี
องค์เพชรปาณีพลีพนม
บันดาลทิพยดลผอบ
ลอยคว้างกลางกลบตรลบฉม
สุกสกาวกลีบแดงตะแคงคม
ย่นย่อโดยยมทมทยา
จักสู่อู่เอองค์เตมีย์
นำพานาทีบุพพีหา
ให้ทรงรำลึกตรึกชะตา
โดยเพรงบุปผามหาวัน/.