เตมีย์คำกลอน : สมภพพระกุมาร

ราม ลิขิต

คืนวันผันบถทศมาส   
ครบวาสครองวรอุทรฐาน
นางชวรป้วนชั้นเป็นสันธาน  
มีทรรศนาการจะพานพัง
กำนัลเร่งนำหมอตำแย   
ยักแย่ยักยันดันระสัง
ถ้วยโถโอหม้อกะละมัง   
หอบกันเก้กังงังงังมา
ครั้นถึงยายหมอให้ก่อไฟ  
ต้มน้ำเดือดไว้ผจงท่า
ท่อนฟืนไร้ติตามวิชา   
แกพิจารณาตำรามี
เข้าห้ององค์ขวัญครรโภทร  
ที่หลับปรับนอนจรศรี
เกศาหันสู๋อุดรดี   
พักตราผินที่บูรพา
ข้าวของครบทำอุปเท่ห์   
ยาดมลมเพประจบหา
ผิวรวกบางเฉียบเรียบชรา  
แพทยาวางคนชนนี
ชะแม่กำยำประกำหลัง   
ซ้ายขวาคอยนั่งประคองศรี
เปลื้องผมปมเผ้าทุเลาลี   
จึงทูลภูมีให้คลี่คลาย
ปลดปล่อยปวงสัตว์แก้ขัดข้อง  
ชั่วคราวค่อยจ้องประจำหมาย
ตามเคล็ดขับอุดอันตราย   
แล้วยายตำแยก็แซ่มนต์
บูชาเจ้าที่สมาโทษ   
จงโปรดคุ้มครองสมปองผล
ผีป่าห่าเถื่อนเผือนผจญ   
ขอไล่ภัยพ้นกลับพนพง
หมอเฒ่าเจนจัดจบหัตถะ   
กระชั้นพระประชวรกระสวนสง
พร้อมเพรียงเคียงงานการพระองค์  
ตำแยเล้งล้งลูกมือลน
อัศจรรย์สรรค์สมปฐมบท 
ตกฟากปรากฏจรดฝน
สมภพลบแล้งระแหงชนม์ 
มณฑลฉ่ำชรก็ผ่อนคลาย
พระเจ้ากาสีเกษมสันต์ 
โดยเหตุแห่งพรรษ์ศรัณย์หลาย
วินิจโดยนุตในบุตรชาย 
ตั้งนามตามหมายว่าเตมีย์
ธ ให้ชุมนุมเสนามาตย์ 
อธิราชแจ้งสาสนสำราญศรี
แล้วตรัสว่าตัวเราเจ้าธานี 
พึงมีบุตราสิราการ
ใคร่หาชาวชนปรนมกุฎ 
เยาวราชบุตรสุทธิสาร
เกิดเกี่ยวเดียวกันมหันต์วาร 
จงแจ้งแหล่งบ้านประสานคาม/.