คน

ความอยากได้มีอยู่ไม่รู้สิ้น
เฝ้าถวิลโหยหาน่าเศร้าหมอง
คิดสิ่งใดไม่ได้ดังใจปอง
หมายมั่นต้องขันแข่ง แก่งแย่งมา
ไม่ใส่ใจใครอื่น ฝืนทนทุกข์
เพียงตนสุข สมมารถ ปรารถนา
เห็นเขาเจ็บร้าวรวด ปวดอุรา
ยังดีกว่าตนแพ้ แก่ผู้ใด
มุ่งแข่งขัน ฝึกฝนเพื่อตนเด่น
ให้โลกเห็น ข้าฯ นี่แหละ แน่แค่ไหน
เทคโนโลยี นวัตกรรม ก้าวล้ำไป
ด้วยเพราะใช้ปัญญา ข้าฯ สร้างมัน
จะตึกสูงตระการ ตระหง่านฟ้า
จะเวหา กว้างใหญ่ ไม่เคยหวั่น
ปมปริศนา ยาก ง่าย ไม่สำคัญ
ต้องบากบั่น หาวิธี มาคลี่คลาย
สัตว์สังคม ผู้เจริญเดิน สองขา
มีภาษา เป็นเครื่องมือสื่อความหมาย
มีสมอง คิดลู่ทางสร้าง - ทำลาย
แต่ลืมคิดว่า ร่างกาย ไม่นิรันดร์
คนหนอคน สวรรค์ปั้นมาเลิศ
เรียน ตน ว่า สัตว์ประเสริฐ ช่างน่าขัน
เดียรฉาน - ประเสริฐ เกิดต่างพันธุ์
แต่สุดท้าย วายชีวัน...เท่านั้นเอง