สังคมไทย สังคมพุทธ (5)

ทุกสัตว์สิ่งวิ่งวนในวัฏะ
สังสาระที่กระทำตามเหตุผล
จะสุขทุกข์พอใจใช่ตัวตน
เกิดเวียนวนกายกับใจในคนเดียว
เห็นแต่กายภายนอกบอกสัมผัส
ไม่แจ้งชัดจิตในใครแลเหลียว
มีเวทนาก่อหนุนหมุนเป็นเกลียว
ดุจน้ำเชี่ยวกรากขวางทางลำเรือ
ทั้งสุขทุกข์พอใจไม่อยากได้
ระคนไปเรียกเวทนาเหลือ
มีสัญญาจำได้ไว้จุนเจือ
มีสังขารเอื้อเฟื้อจินตนาการ
มีวิญญาณรับรู้คู่สัมผัส
แล้วร้อยรัดเป็นชีวิตจิตฟุ้งซ่าน
กายกับจิตติดกันนั้นไม่นาน
หมดอายุไขขานก็เคลื่อนคลาย
แม้กายอยู่ดูเป็นสุขสนุกนัก
ใจก็พร้อมจะหาญหักเหี้ยมสลาย
สงครามกายกับใจไม่เว้นวาย
แม้นใจหมายก็บังคับกายกระทำ
ถ้าใจมี หิริ โอตตัปปะ
คอยชำระชั่งใจไม่ถลำ
อีก ขันติ โสรัจจะ มีประจำ
ใจก็ไม่ก้าวล้ำจนเกินกาย
เป็นสงครามต่างใจในบางครั้ง
ชั่วกับดีคนละฝั่งตั้งที่หมาย
เข้าโจมตีต่อประจำคอยทำลาย
คอยท้าทายสู้รบกันกลางแปลง
ตัวเราหรือคือสนามสงครามยุทธ์
ชั่วกับดีไม่สิ้นสุดเฝ้าขันแข่ง
ผลัดกันแพ้และชนะปะทะแรง
หากใครแกร่งก็สั่งไปให้กระทำ