ช่องว่างของนางพราย

แสงแรก ประดับดิน

ช่องว่าง..นางพราย
แสยะยาวราวภูตผีมิรู้หน
นางพรายป่าซุกซนบ่นว่าหิว
แสวงหาอาหารพบมารตะคริว
รบกันเหนือขนคิ้วว่ายเวียนวน
เธอคงว่ายผืนทรายแทนสายน้ำ
เย็นชื่นฉ่ำงามล้ำช้ำฉงน
วันนี้นางพรายทุรายทุรน
ถูกตัดส้นกระทืบดวงหทัย
กาลเวลาข่มขืนนางพรายใบ้
ยกรอยใหม่ให้กาได้อาศัย
รับร่องรอยบีบคั้นจากวันวัย
แหวกว่ายในร่องร้าวก้าวดุดัน
กาลเวลาเหมือนอะไรสักอย่างหนึ่ง
พุ่งตะบึงกัดกินและสร้างสรรค์
ให้ความหลอกความจริงยิ่งนิรันดร์
เลววันนั้นดีวันนี้ทั้งดีเลว
สร้างอันดับให้ความขี้เหร่
วางความว้าเหว่ไว้ปากเหว
วางความงามไว้ที่ไฟเปลว
สำเร็จ-ล้มเหลว ล้วนคู่กัน
กาลเวลาเหมือนเปลวไฟไร้สภาพ
แต่ทอดทาบสรรพสิ่งให้เปลี่ยนผัน
สร้างหัวเราะสร้างสะอื้นสร้างคืนวัน
ให้เราฝันเป็นบางสิ่งจริงคือตาย
กาลเวลาเผาตัวเองอย่างเร่งร้อน
แต่พักผ่อนสงบงามยามแดดสาย
ยิ่งอยู่นานยิ่งรู้ค่าการละลาย
รู้ความหมายร่องในใบหน้าตน
ทุกร่องรอยบนร่างกายหลายหลาก
รอยพบรอยพรากรอยสับสน
คือบันทึกเรื่องราวตราบที่คน
ยังสืบค้นช่องว่างของนางพราย				
comments powered by Disqus
  • ธนรัฐ สวัสดิชัย

    23 สิงหาคม 2545 00:28 น. - comment id 69302

    หายไปซะนานนนนน มาเลยนะเนี่ย

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน