๏ ไหวระริกพลิกปลิวผล็อยลิ่วร่วง ใบไม้ควงเคว้งคว้างกลางลมฝน ชโลมไล้ใบชื้นฉ่ำชื่นชล ไฉนหล่นลงตมก่อนจมดิน เคยอยู่ยอดทอดตนบนท้องฟ้า เคยมีค่าคนจ้องปองถวิล ฤๅว่ากรรมตำถั่งจนพังภินท์ ให้สูญสิ้นศักดิ์ศรีแต่นี้ไป เป็นใบไม้ในป่ามีค่านัก เคยปกปักป้องเขาลำเนาไศล เคยทอร่มห่มดินเป็นถิ่นไพร ไม่มีใครรู้ค่าอย่ารำพึง ที่อยู่ยอดทอดตนบนท้องฟ้า ร่วงลงมาใครจะตรึกระลึกถึง อย่าโทษเวรเข่นกระทำหรือกรรมดึง จงรู้ซึ้งว่าจะช้ำก่อนทำลาย ไหวระริกพลิกปลิวผล็อยลิ่วหล่น ลงเปื้อนปนเปือกตมก่อนจมหาย อย่าทวงคำทำคุณให้วุ่นวาย เพราะต้องตาย อย่างไร้ค่า......กลางป่าไกล ๚ ๛
วฤก 13 ก.ค. 2545 20:37 น. - ID 18543 
748
4
0
14 กรกฎาคม 2545 01:26 น. - comment id 60791
มันเป็นสัจธรรมของชีวิต ใช่ป่าวคะ
14 กรกฎาคม 2545 03:14 น. - comment id 60819
มาดูการใช้คำ สัมผัดใน-นอกครับจารย์
14 กรกฎาคม 2545 11:12 น. - comment id 60869
มาอ่าน ง่า แง๊บๆๆ
14 กรกฎาคม 2545 23:11 น. - comment id 61002
เพราะจับใจ...อ่านแล้วให้ข้อคิดที่ดีกับตัวเองเลยค่ะ...***จงเห็นคุณค่าของตัวเอง...ก่อนที่คนอื่นจะเห็น*** หรือ ค้นหาตัวเองให้เจอก่อนที่จะมีใครมาขุดค้น
15 กรกฎาคม 2545 10:59 น. - comment id 61099
(O^____^O)
15 กรกฎาคม 2545 14:47 น. - comment id 61124
ขอบคุณ สำหรับข้อคิด ดีดี นะค่ะ
16 กรกฎาคม 2545 10:10 น. - comment id 61236
เพราะมากค่ะ (*o*)
22 กรกฎาคม 2545 22:01 น. - comment id 62340
เป็นความจริงที่ประเสริญสุดค่ะ ท่าน วฤก เราควรทำตนให้มีค่า และ รักษาค่าของตน ไว้เสมอ นะคะ เช่นเกลือรักษาความเค็ม ค่ะ เห็นด้วยกับบทกลอนของ ท่านวฤก นะคะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
