ธรรมชาติแห่งจิตวิญญาณ

บพิตร

สำเนียงเสียงใดเล่า                  
ที่คลุกเคล้ากับสายลม
พรายฝนผสานผสม                                 
กลับเวิ้งว้างทางชีวิต
รอยยิ้มที่เปื้อนหน้า                 
อาจน้ำตาแอบซาบจิต
คำหวานซ่านยาพิษ                                 
อาจซุกซ่อนมาชอนไช
เดินทางกลางป่าลึก                 
ย่อมรู้สึกหวั่นและไหว
ก้านกิ่งที่โยกไกว                                  
อาจภูตผีที่สิงซบ
ท่ามกลางเหล่าผู้คน                 
ที่สับสนเกินเลี่ยงหลบ
อึงมี่ที่พานพบ                                        
อาจใช่แยกหรือแตกคอ
น้ำนิ่งยังลึกไหล                     
ความในใจยากยิ่งหนอ
ผู้คนหาเพียงพอ                                     
กิเลสกร่อนทอนปัญญา
ทรัพย์สินสิ่งลวงล่อ                
งามลออบดบังตา   
ทรวดทรงเสน่หา                                    
จ้องแผดเผาเข้าซึมลึก
ตัวกูเป็นของกู                        
ก็พรั่งพรูความรู้สึก
ลืมเลือนเตือนสำนึก                               
ลืมผิดชอบลืมชั่วดี
ทะเลก็ขาดน้ำ                         
ท้องฟ้าครามไร้ปักษี
กลางป่าดงพงพี                                      
สัตว์น้อยใหญ่ไม่แนบเนา
ค่ำคืนไม่มีดาว                        
ยิ่งเหน็บหนาวยิ่งเงียบเหงา
กงกรรมตามเป็นเงา                               
เหล่าคนเข็ญต้องเป็นไป
ธรรมชาติยังอาจหาญ             
จิตวิญญาณแม้ยิ่งใหญ่
สุดท้ายล่วงเลยวัย                                  
ทิ้งสังขารผ่านกองฟอน.