เหนือฟ้ายังมีฟ้า

นิ้วทั้งห้าสามัคคีกันดียิ่งจะทำสิ่งใดสมอารมณ์หวัง
ลาก จับ ถือ ยื้อยุค ฉุดประดัง
มากพลังแข็งแกร่งเรี่ยวแรงดี
จวบวันหนึ่งถึงขั้นวันวิบัติ
ทั้งห้าขัดใจกัน หันหน้าหนี
ต่างอวดเบ่งเก่งกล้าไม่อารี
มิตรไมตรีมีนั้น สะบั้นลง
นิ้วโป้งยกนิ้วโป้งท่าองอาจ
"ข้าเก่งกาจกว่าใครใช่ผุยผง"
นิ้วชี้ค้าน "ชี้สั่งได้ดั่งใจจง
ต้องฟันธงข้าแน่ไม่แพ้ใคร"
นิ้วกลางโต้ "ข้าสูงใหญ่กว่าใครเพื่อน
เป็นเสมือนจอมทัพ แม่ทัพใหญ่"
นิ้วนางแย้ง "เพชรทองผ่องอำไพ
ใครต่อใครสวมให้่ข้าหากำนัล"
นิ้วก้อยอ้าง "ยามไหว้ใครนำหน้า
ก็ตัวข้านี่่ไงยิ่งใหญ่นั่น"
ต่างทุ่มเถียงเอ็ดอึงบึ้งตึงกัน
ตูด ยินพลัน ยิ้มเยาะหัวเราะกราว
"เอ็งจะอ้างใครใหญ่ข้าไม่ว่า
แต่เมื่อครา ขี้เปรอะ เลอะก้นขาว
พวกเอ็งล้างให้ข้ามาทุกคราว
พูดปาวปาวว่าเอ็งใหญ่ล้วนไม่จริง"
แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้าอย่าประมาท
ถึงอำนาจล้นฟ้าเก่งกล้ายิ่ง
ความตายเตือนสติมาว่าท้วงติง
"ข้าไม่ทิ้งให้ใครข้าม พ้นความตาย"