หลายครั้งที่เรามักจะตามใจตัวเองมากเกินไป เพราะใจเรามีแต่เข่า..แต่เขานั้น ไม่มีทางที่จะเห็นใจเราบ้างเลย เราเพลีย เราเหนื่อย
หลายครั้งที่เราเคยบอกกับตัวเองว่า....เราจะไม่ไปเจอเค้าอีก แต่มันทำให้เราต้องเจอเค้าเพราะเราตามใจรัวเองเกินไป...อยากเจอ ทั้งๆที่ไม่มีอะไรที่เป็นประโยชน์ เลย เค้าเห็ฯเราเป็นอะไรกันแน่...จนฉันต้องถามตัวเองว่า...นี่เหรอชีวิตเรา เพราะเราทำตัวเราเอง
หลายครั้งอีก เราพยายามที่จะ .... ให้โอกาส ว่าสักวัน...เราคงมีความสุข.... แต่ไม่มีแม้นแต่วินาทีเดียวเลย..เราจะกลายเป็นคนง้อเค้า โทรหาเค้า จนเรารู้สึกว่า .... น่าไม่อายจริงๆ ทำไมตัวเราเองหน้าด้านสิ้นดี
....................มันน่าจะหมอเวลาตามใจตัวเองแล้ว..............ทั้งๆที่ทุกวันไม่เคยมีความสุขสักนิด...มะเร็งที่เกิด ขอให้จบเพียงแค่นี้ก็พอ...พอได้แล้ว อย่าให้มันลาม..ไปจนกระทั่งเราต้องตายเพราะตัวเราเองที่ตามใจตัวเอง...เราไม่เคยเชื่อคนที่หวังดีกับเราสักนิด...............เราไม่เคยรักตัวเราเอง......
ทำไม เราเป้ฯคนโชคร้ายอย่างนี้.............โชคร้ายที่เจออะไรที่โหดร้าย...หนีเสือมาแล้วก็ มาปะ จรเข้...ต่อไป ...มือเราชาแล้ว เราจะไม่พยายามที่จะหา..เราจะไม่ไขว่คว้า เรา..จะไม่เปิดโอกาสให้ใครเข้ามาในชีวิตเราอีก...
ชีวิตที่เหลืออยู่ เราขอพัก......ก่อนที่เราจะไม่มีลมหายใจเลย..............เราเคยทำให้ลูกเราเสียใจที่ไม่มีเวลาให้เค้าสักนิด..........เราเคยทำให้อดีตสามีเราเสียใจ แต่มันหมายถึง เค้ามีใครเค้าก็ปิดบังเราจนเรา...ท้อ และเตลิด ออกจากบ้านมา........เราคิดถึงบ้าน...เราอยากอยู่บ้าน....ทำไม???มีคำถามอยู่ในใจว่าทำไม.........เราต้องโชคร้ายมากมาย........เรา ...ไม่..อยากสู้อะไรอีกแล้ว ไม่มีแรง ไม่มีกำลังใจ...สักนิดเลย........แม้นร้องไห้..บางเวลา..โหยหาความอบอุ่นจากพ่อและแม่....มัน้อยมาก เพราะแม่เราเสียไปตั้งแต่ปี54 ส่วนพ่อ ก็หลง คนที่เคยดูแลแม่เรา รายได้ที่เราหามา ต้องแบ่งให้พ่อ เพราะพ่อเราอายุมากแล้วเราเห็นใจพ่อ.................พี่น้องเราหายไปไหนหมด..จะมีเราแค่คนเดียวเลยเหรอ.............
จุดมุ่งหมายเรา..เปลี่ยนไปเป็น..นอนและหลับตลอดกาล