แม้จะเพรียก เรียกใคร ก็ไม่ขานลืมตำนาน กาลเก่า พวกเราหรือสิ้นไฟฝัน ลับลาง จึงวางมือทุกอย่างคือ ความหลัง ไม่ยั่งยืนวรรณศิลป์ สิ้นสาย ลายอักษรนักเลงกลอน นอนเปล่า เศร้าสะอื้นเฝ้ารอรอ รอวัน นั้นหวนคืนปลุกให้ตื่น นักกลอน ที่นอนซมจะเด็ดเดี่ยว เดียวดาย มิหมายละไร้วันจะ ท้อแท้ แม้้ขื่นขมเก็บดินสอ แท่งเก่า เหลาให้คมค่อยผสม ผสาน งานร้อยกรอง