คนบ้า : Mad Man

Prayad

ณ มุมเมืองหนึ่งพึ่งรถเข็นข้าง
ขนของกองวางทุกอย่างของเขา
หอบหกพกพาคุณค่ามิเบา
จิตใจใฝ่เฝ้ารักเหย้ารักเรือน

แสงไฟใส่สีเปิดมีให้เห็น
แดง เหลือง เขียวเป็น หยุด-ไป รถเลื่อน
ผมเผ้าเกรอะกรังรุงรังเคราเยือน
ยาวยื่นเสมือนเกลื่อนกล่อนซ่อนตา

ที่นอนหมอนหมิ่นคือถิ่นทางเท้า
ค่ำคืนตื่นเช้าหนุนเฝ้าหินผา
สวมเสื้อกันหนาวฮูดยาวครอบมา
ความอุ่นไขว่คว้าห่มผ้าขาดโทรม

สรรเสริญพระเจ้าจนเช้าข้ามคืน
พระคริสต์หยัดยืนตื่นรักหักโหม
ตะโกนล้ำลึกอึกทึกครึกโครม
ดั่งบ้าถาโถมโจมแจ้งแห่งจริง

คำของพระเจ้าเว้าวอนสอนสั่ง
ณ มุมที่นั่งดุจดั่งทรงสิง
พระองค์ทรงโปรดดุจโบสถ์อ้างอิง
แต่คนวนวิ่งไม่นิ่งรับฟัง

ความจริงเขาขานประทานคำสัตย์
ล้วนแต่แน่ชัดสมบัติความหวัง
ผู้คนผ่านเลยแม้เอ่ยอ้างดัง
พระองค์ฝนทั่งลำบากยากเกิน

On the corner where he stood
Close by to a shopping cart
Carrying all that it could
Possessions dear to his heart

Flashing in a sequence known
Red, yellow, and green lights
As the cars stop and go

Uncombed hair matted so tight
Hanging down almost hiding
Bloodshot eyes with deep crows feet
With a beard long and straggling
His bed was the sidewalk
Down the block from where he stood
His pillow was made from rock
Wearing a coat with a hood
And for warmth tattered blankets
Praising God he spent his nights
Judging eyes did not know this
For the cause of Christ he'd fight

Yelling out like a mad man
He would preach the Gospel
God himself taught him The Word
That corner was his chapel

No one paid attention
To what this man was saying
But his supplication
Really needed attention paying

I heard him call on the Lord
So I listen for a while
And as he spoke The Word
The people all in denial

I looked at him very close
Upon him plain in sight
The spirit of Highest Host
Rested as joy was his light
I could not believe my eyes
I stood and heard the truth
While watching people pass by
Thinking if they only knew
How hard that God had tried 
(Angela Yarbrough)