ผึ้งน้อยจอมขยัน

ฤดูร้อนหนึ่ง ผึ้งน้อยทำงาน
ปรุงน้ำผึ้งหวาน ลนลานร้อนรน
ขยันขันแข็ง ทุ่มแรงเข้มข้น
เหนื่อยก็อดทน หวังผลต่อไป
เจอกับผีเสื้อ เหนือดอกไม้ใหญ่
ร้องถามทันใด ทำอะไรอยู่จ๊ะ

ฉันจะเลือกใช้ ดอกไม้สวยสะ
ดอกใดดีนะ จะทำน้ำหวาน

ผึ้งน้อยเข้าใจ กลับไปทำงาน
หลายวันผันผ่าน พบพานอีกครั้ง
ผึ้งน้อยทักทาน น้ำหวานที่หวัง
เสร็จแล้วหรือยัง กำลังทำอะไร

ผีเสื้อตอบว่า จะหาหม้อใหญ่
เตรียมไว้สักใบ ค่อยไปลงมือ

ผึ้งน้อยติว่า ไม่ช้าไปหรือ
ผีเสื้อเหลือดื้อ กระพือปีกบิน
พูดในลำคอ ตอบพอได้ยิน
เดี๋ยวก็เสร็จสิ้น แล้วบินจากไกล

ผึ้งน้อยกลับบ้าน ทำงานว่องไว
ตั้งอกตั้งใจ เสร็จในเวลา
ลมเย็นวอยวอย ผึ้งน้อยไปหา
ถาม ผีเสื้อ ว่า ไหลหล่ะ น้ำหวาน

ต้องรอก่อนสิ หาวิธีการ
คงอีกไม่นาน ได้งานแน่นอน

ลมหนาวพัดพรู สิ้นฤดูร้อน
ผึ้งน้อยลอยร่อน บินย้อนพลิกแพลง
ผีเสื้อจนตรอก ซุกดอกไม้แห้ง
สิ้นเรี่ยวสิ้นแรง อกแล้งหิวโหย
สะท้านทุกคราว ลมหนาวพัดโบย
นอนร้องโอดโอย โดยไม่ทำงาน