โอ้ อีสานแดนไกลใจยังรัก
สุดห้ามหักใจคิดลิขิตถึง
ทุ่งท้องนาป่าเขาเฝ้ารำพึง
ครวญคะนึงถึงถิ่นเสียงพิณแคน
คิดถึงครั้งคูนเหลืองเรืองอร่าม
คือความงามคลายทุกข์ให้สุขแสน
กลิ่นพยอมหอมกลั้วไปทั่วแดน
ช่างเหมือนแม้นมันปาบุปผาไพร
แว่วกังวานหวานล้ำหมอลำเอื้อน
คอยย้ำเตือนผูกพันมิหวั่นไหว
ยามได้ยินเสียงลำร่ำจากใจ
ยิ่งอยากไปเยือนถิ่นถวิลคอย
บุญบั้งไฟปีก่อนคราย้อนคิด
งามวิจิตรทั้งรถดูหยดย้อย
นาคราชพ่นน้ำงามเลิศลอย
กับสาวน้อยยิ้มร่าช่างน่ายล
เสน่ห์ดั่งเมืองแมนคือแดนนี้
ยังมากมีสารพัดมิขัดสน
ซ่อนนิยามนานเนิ่นเกินผู้คน
เพียงผ่านพ้นผิวเผินอาจเมินพักตร์
โอ้...อีสานดินแดนเสียงแคนอ้อน
ยิ่งอาวรณ์ครวญคร่ำระกำหนัก
แว่วขับขานการกลับอาภัพนัก
ไกลถิ่นรักร้างเร่...ว้าเหว่เอย
(๑๐ สิงหาคม ๒๕๓๐)
1270
1
1
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
