คืนเศร้า เช้าสุข

กวีวิเวก

จันทร์] ดับแสงเดือนมืดมิดมัวหมอง
[ที่] ใดมองมิเห็นซึ่งจุดหมาย
[ไร้] แสงนำทั้งใจและทั้งกาย
[เงา] ดำกรายกัดกร่อนกินหนทาง
 
ดู       [ช่าง] แร้งแค้นแสนสุดจะทน
ความ  [หนาว] ปนรวมด้วยสั่นสะท้าน
ใจ     [เหงา] คอยเวลามาช้านาน
ความ  [เศร้า] ผ่านพ้นไปนั้นไม่มี
 
มองหา  [ใคร] เจอะแต่ตัวตนเรา
มิอาจ    [เล่า] ระบายอย่างหมายได้
แมงเม่า [เข้า] กองไฟพากันตาย
มิใส่     [ใจ]  หันฟังข้าบ้างเลย
 
ที่เขาเคย      [ว่า] ไว้ไร้ประโยชน์
จะไปโกรธ     [เจ็บ] ปวดแสดงไหน
ที่เคยช่วย     [แค่] นั้นคุณอะไร
ไม่ยิ่งใหญ่    [ไหน] แคร์มาแลตน
 
พลางคิดต่อด้วย [เหตุ] อันเป็นผล
สิ่งที่ดลสิ่ง       [ใด] ทำเราเศร้า
ตัวคิดเองว่า     [ต้อง] โดดเดี่ยวเหงา
ช่างโง่เขลานั่ง [กลุ้ม] อยู่เดียวดาย
 
เห็นแสงส้มสาดส่อง [หรือ] ว่าเช้า
ค่ำคืนยาวพาให้      [แค่] หวนถึง
บ่นรำพันหมกมุ่น     [คิด] คำนึง
อายุพึ่งแรกแย้ม      [เอง] นะเรา
 
สติเกิดดั่งโบราณท่าน [ว่า] ไว้
จะทุกข์ใดเพียงแค่เรา [ไม่] สน
ปล่อยวางออกให้ว่าง ไม่[มี] จน
หนทางคนแก้ออก พบ [สุข] พลัน
 
จากนี้ไปอย่าได้คอยแต่     [ขอ]
อย่ารีรออยากได้จงทำ      [เถิด]
ในบางครั้งอาจพาสู่ทาง     [เปิด]
ให้กำเนิดเส้นทางดั่งตาม   [ใจ]