"รักเอย...เคยรักประจักษ์จิตรักเป็นพิษฤทธิ์แผ่แย่ไฉน
ทั้งเคืองขุ่นฉุนเฉียวเปลี่ยวอาลัย
มิมีใครซึ้งเท่าที่เรามี "
ที่จริงแล้ว รักเอย ไม่เคยผิด
บางคนคิดว่ารักมักชิ่งหนี
ถึงขั้นกล่าวหาหนัก รักไม่ดี
มิโทษที่ความคาดหวังตนตั้งมา
น่าแปลกที่หัวใจ ไวต่อทุกข์
ลืมความสุขได้ง่ายเหมือนไร้ค่า
พาชีวิตติดหนับกับน้ำตา
แถมไม่กล้าพยายามรับความจริง
ถ้ารับความจริงได้ทุกข์หายขาด
เป็นโอกาสคว้าชัยอันใหญ่ยิ่ง
เพื่อเปลี่ยนแปลงแหล่งหลักพึงพักพิง
อยู่กับสิ่งรอบข้างอย่างเข้าใจ
รักเคยสวยอย่างไร ใสอย่างนั้น
มิเคยผันจนหยาบเป็นภาพใหม่
แต่เจ็บ-รัก มักอยู่คู่กันไป
ห่มหัวใจอุ่น-เย็นเป็นพักพัก
ใครที่เคยมีรักจึงมักเจ็บ
ผ่านมาแล้วก็ยังเก็บมาเจ็บหนัก
จำเถิดจำ รักเอย ที่เคยรัก
แต่ต้องพัก ความเจ็บ เก็บแค่จำ
( แด่ ปลากัด และผู้เคยรักแล้วเจ็บทุกคน )