ยามเมื่อทุกข์ใจ

เฝ้าหนอเฝ้าถามจิตใจ เหตุใดเมื่อทุกข์ใจจึงไร้คนเคียงข้าง มิตรสหายพ่อแม่ครูบาอาจารย์เอย หาใช่เขามิรับฝังให้หรืออยู่ด้วยเมื่อเสียใจ

เฝ้าค้นหาเฝ้าไตร่ถามเฝ้าสังเกตุจนรู้เอย เหตุหนอเหตุใดเอยเหตุนั้น ก็กรรมหนอเกิดแต่เจตนาผู้ใดที่ไหนเลย เจตนามีเพียงผู้รู้ผู้เดียวที่ถามใจ

เพราะเหตุนี้หนอเวลาทุกข์จึงรู้ทุกข์ที่เกิดได้เพียงคนเดียว เพ่งเพื่อหาเพื่อนร่วมรู้เหตุการ์ณที่อยู่ในใจเสมอตนหาเหมือนได้ เพราะตนเองเท่านั้นที่เป็นผู้ตั้งเจตนาต่างๆนาๆ จึงไร้ใครผู้รู้เจตนาที่ตนตั้งนั้นมีเพียงผู้เดียวคือตนเอง กลอนบทนี้ ขอมอบแด่ครูบาอาจารย์ ผู้นั้นที่สอนให้ข้าพเจ้ารู้จักเสียดายเวลาที่เหลือนับจากนี้จนถึงวันตาย ด้วยควมเคารพท่านผู้นั้น ที่ยังครองชีพอยู่ณ ปัจจุบันด้วยเศียรเกล้า แม้ท่านจะมิใช่พระสงฆ์