เรายังเป็นเช่นเราดังเก่าก่อน เกิดเจ็บตายล้มนอนใต้ก้อนหิน ความโศกศัลย์สำราญบนลานจินต์ หวังสักวันร้างสิ้นอจินไตย เรายังเยาว์สุขเศร้าอย่างเขลาโง่ กว่าเติบโตอ่อนแอแลร้องไห้ ทุกเรื่องราวผ่านพ้นทุกข์ทนใด จึงเรียนรู้ควรละไว้และเว้นวาง เรายังเกิดเจ็บตายว่ายวังวน ต่างสับสนทนทุกข์หวังสุขสร้าง บ้างบ้าใบอับจนหมดหนทาง ความเชื่อถูกล้มล้างจางจากจินต์ ยามทุกข์เศร้าเสียใจด้วยไหวหวั่น หวังสักวันสุขศานต์รานทุกข์สิ้น หลงในรักรสรูปยามสูบกิน กว่ารู้ตื่นก็ดับดิ้นสิ้นสำราญ เรายังเกิดคนเดียวตายคนเดียว ยังชีพด้วยเก็บเกี่ยวการณ์ที่ผ่าน สอนตนให้รู้ตื่นรู้เบิกบาน รอดพ้นจากภัยพาลแม้กาลใด เรายังเชื่อยังหวังยังศรัทธา จนกว่าแสงแววตาจะหาไม่ เมื่อเธอทุกข์จงทุกข์อย่างสุขใจ ครั้นเมื่อสุขคราใดด้วยปัญญา เรายังเป็นเช่นเราดังเก่าก่อน เรารุ่มร้อนด้วยไฟปรารถนา เราคิดเห็นคิดต่างบ้างบางครา เราพลาดพลั้งสักกี่คราอย่าปราชัย
กวีปกรณ์ 21 พ.ย. 2555 19:48 น. - ID 146171 
1750
0
0
22 พฤศจิกายน 2555 10:44 น. - comment id 1251417
คาระวะค่ะคุณกวีปกรณ์
23 พฤศจิกายน 2555 08:22 น. - comment id 1251463
โอ่ยยย แต่งได้ดี
24 พฤศจิกายน 2555 14:25 น. - comment id 1251608
เยี่ยมเลยน้อง
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
