ทางที่ไม่ได้เลือกเดิน

เชษฐภัทร วิสัยจร

The Road Not Taken: Robert Frost
ทางที่ไม่ได้เลือกเดิน: เชษฐภัทร วิสัยจร
Two roads diverged in a yellow wood,
And sorry I could not travel both
And be one traveler, long I stood
And looked down one as far as I could
To where it bent in the undergrowth;
Then took the other, as just as fair,
And having perhaps the better claim,
Because it was grassy and wanted wear;
Though as for that, the passing there
Had worn them really about the same,
ทางแพร่งแยกป่าใหญ่เหลืองอยู่เบื้องหน้า
ฉันพะว้าพะวงยังลังเลอยู่
อยากจะเลือกทั้งสองทางก้าวย่างดู
พลางมองลู่ทางด้านหนึ่งซึ่งยาวไกล
มองทางซึ่งลดเลี้ยวคดเคี้ยวลับ
จนหายวับแวะลงเข้าพงใหญ่
แต่ฉันกลับเลือกอีกทางก้าวย่างไป
ทางซึ่งให้ภาพงดงามตามอย่างกัน
เพราะว่าเส้นทางหลังร้องดังกว่า
ยิ่งผืนหญ้ายิ่งรกร้องก้องใจฉัน
พอได้ลองเดินดูก็รู้พลัน
ทางสายนั้นไม่แตกต่างอีกทางเลย
And both that morning equally lay
In leaves no step had trodden black.
Oh, I kept the first for another day!
Yet knowing how way leads on to way,
I doubted if I should ever come back.
I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence:
Two roads diverged in a wood, and I 
I took the one less traveled by,
And that made all the difference.
ทางเดินเช้าวันนั้นเหมือนกันหมด
ทั้งเคี้ยวคดทั้งรกร้างเมื่ออ้างเอ่ย
ไร้รอยเท้าบนใบไม้เหมือนอย่างเคย
จึงเฉลยว่าไม่ค่อยมีใครมา
ฉันอยากเก็บเส้นทางแรกไว้วันอื่น
แม้วันคืนขีดเขียนทางไปข้างหน้า
ไม่อาจย้อนทางฝันวันเวลา
ยากจะหาโอกาสกลับมาจุดนี้
ถอนหายใจเล่าเรื่องทางสองแพร่ง
ไม่ว่าแห่งหนไหนในทุกที่
ฉันได้เลือกทางรกร้างว่างเปล่าชี้
คือวิถีอันแตกต่าง อย่างนั้นเอง