บทกวีของจินตนา ปิ่นเฉลียว๑

เปลวเพลิง

วันนี้กระผมได้ท่องโลกอินเตอร์เน็ต
แล้วบังเอิญไปเจอบทกวีของ อ.จินตนา ปิ่นเฉลียวมาบทหนึ่ง
เนื่องด้วยความชอบฝีมือชั้นครูของท่านเป็นการส่วนตัว
จึงอยากนำมาแบ่งปันให้ชาวกวีทุกท่านได้อ่านกันครับ
โหมโรงกรีดคีตกรซ่อนปริศนา	
เกริ่นคถามุขกราวกร้าวกระด้าง
ถึงสัตว์หนึ่งซึ่งเยื่อเนื้อหนังบาง		
ไร้เล็บเขี้ยวเขาอย่างสัตว์ทั้งปวง
อาวุธที่เลื่องระบือคือ..ความคิด		
ซึ่งมีพิษมีภัยอย่างใหญ่หลวง
มีสมองตรองฉลาดวาดเล่ห์ลวง		
และมีดวงใจหาญทะยานนัก
แต่ปางบรรพ์ลั่นนามความเป็นใหญ่	
ชนะน้ำลมไฟได้แหลมหลัก
สำรวจครบภพสามตามพิทักษ์		
จนประจักษ์ว่าประเสริฐเลิศสัตว์ใด
		
จึงขนานนามว่า...มนุษย์ชาติ		
ผู้ผงาดท้าทุกยุคสมัย
จากเถื่อนถึงอารยธรรมล้ำหน้าไกล	
ทว่า...ใจ...เท่านั้นมีอันตราย
		
สมญา...คน...ล้นฤทธิ์พิชิตทั่ว		
แต่ใจตัวไม่พิชิตผิดความหมาย
ปล่อยชั่วต่ำย้ำถ่วงดวงใจกาย		
มือทำลายมนุษย์คือ...มือมนุษย์
		
โหมโรงวอนอ่อนพ้อให้ข้อคิด		
เพลงชีวิตซึ่งไม่มีที่สิ้นสุด
เมื่อคนเริ่มก้าวไปจนไกลรุด		
กลัวเหลือเกิน...กลัวมันหยุดที่...จุดทราม
.............................................................
โดย จินตนา  ปิ่นเฉลียว
ปล.ชาวกวีท่านใดทราบชื่อบทกวีบทนี้
ช่วยกระซิบบอกระผมด้วยนะครับ
อยากทราบชื่อเหลือเกิน
หนังสือรวมบทกวีของ อ.จินตนา ก็หายากมากๆด้วย
และหวังว่าทุกท่านจะได้ข้อคิด และมีความสุขกับ
บทกวีดีๆบทนี้นะขอรับ