สังขารปานวัตถุ

ยามเดินผ่าน สถาน บ้านเก่าเก่า
ชวนให้เรา หวนคำนึง ถึงอดีต
ก่อนแถวนี้ ตึกราม งามประณีต
เปลี่ยนโทรมซีด เมื่อผ่าน กาลเวลา

ทั้งอิฐ,ปูน เหล็ก,ไม้ ใกล้ผุพัง
พลอยนึกปลง อนิจจัง ในสังขาร์
พริบตาเดียว ทุกอย่าง ต่างโรยรา
แล้วกายา เลือดเนื้อ จะเหลือใด

บ้านโบราณ ส่วนหนึ่ง พึ่งรื้อถอน
ผุดสลอน โครงการ อาคารใหญ่
เหมือนผู้เฒ่า มรณา ลาจากไป
ชนรุ่นใหม่ แข่งกำเนิด เกิดทดแทน

คิดเสียดาย ความสุข ยุคสมัย
คืน,วัน,วัย นาที ที่โลดแล่น
มิตรสหาย ยามเด็ก เล็กแน่นแฟ้น
กลับคลอนแคลน ห่างหาย ตอนใกล้วาย

สังขารคน เปรียบไป คล้ายวัตถุ
สิ้นอายุ ก็สึกกร่อน มรณ์สลาย
มองบ้านเก่า ดุจตัวเรา เข้าบั้นปลาย
น่าใจหาย ชีวัน ไยสั้นนัก

ให้ดาว 0 ดาว

1 2 3 4 5

0 ดาวจาก 0 คน

สุนทรวิทย์ 27 ธ.ค. 2554 14:51 น. - ID 143083

1827

URL แบบสั้น https://www.thaipoem.com/poem/143083 ที่มา: สุนทรวิทย์

27 ธันวาคม 2554 20:45 น. - comment id 1219055

มันเป็นไปตามธรรมชาติ์ ยังไงก็ต้องปลง คิดถึงแล้วเศร้า

27 ธันวาคม 2554 21:27 น. - comment id 1219063

สวัสดีปีใหม่จ้าท่านสุนทรวิทย์

แบมอ่านกลอนคุณหลายๆบท 

คุณเป็นคนเข้าใจในธรรมอย่างลึกซึ้ง 

วันหลังจะมาขอความรู้ด้วยนะคะ

27 ธันวาคม 2554 23:00 น. - comment id 1219075

ขอบคุณๆคุณบางบอนที่แวะมาทักทายครับ

27 ธันวาคม 2554 23:05 น. - comment id 1219078

ขอบคุณๆแก้วประภัสสรที่ชมมาครับ ผมไม่รู้เรื่องธรรมมากมายอะไรหรอกครับ เขียนตามความรู้สึกบ้างเขียนบ้าๆบอๆบ้าง ติงต๊องบ้างขอบคุณมากครับที่ติดตามอ่าน

29 ธันวาคม 2554 13:11 น. - comment id 1219218

กาลเวลา.. กัดกินตัวมันเอง
และทุกสรรพสิ่งที่อยู่ใต้กฎอนิจจัง !

ตถตา ( มันเป็นเช่นนั้นเอง )