...หายใจ - - แต่ไร้ตัวตน...

cool-hearted


ความจริงฉันเจ็บปวดและทรมาน
ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนจะหาย
ต้องอยู่อย่างอดทน - - แต่ - - เดียวดาย
หัวใจแหลกสลายและเหมือนไร้ตัวตน
รู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น
ทั้งที่ดวงตามองเห็น - - แต่ - -  ดวงใจสับสน
เมฆหมอกสีเทาเหมือนใจที่ทุกข์ทน
ได้ยินเสียงฝนสาดซัดพัดใจไหวระรัว
เมื่อไหร่เมฆหมอกสีดำจะผ่านพ้น
เมื่อไหร่เมฆฝนจะเลิกมัวซัว
อยู่กับความเหงา และ ใกล้กับกลัว
ฉันได้แต่ห่อตัว...ห่อใจ...พิงหัวไว้กับเสา...เฝ้ารอเธอ				
comments powered by Disqus
  • dokkoon

    21 เมษายน 2545 23:18 น. - comment id 46739

    หลังเมฆฝนฟ้าหม่นก็หายหมอง
    และท้องฟ้าก็สดใส
    นกร้องเบิกบานชื่นใจ
    ดอกไม้บานสระพรั่งไปในดินแดน
    
    ทำใจให้พร้อมรับความสดชื่นใหม่ๆนะจ๊ะ
  • Jeminine

    22 เมษายน 2545 00:32 น. - comment id 46748

    เจทท์ก้อรู้สึกแบบนี้เหมือนกันหล่ะตอนนี้ {_ _}~
    เหมือนมีแต่ตัวเปล่าๆ หัวใจหายไปไหนไม่รุ
    
    คิดถึงปอนด์จัง ไม่เจอกันตั้งนาน ^-^
  • mono

    22 เมษายน 2545 01:26 น. - comment id 46767

    ถ่ายทอดได้ชัดจัง กับคนเศร้า ๆ ....เป็นห่วงนะจ้ะ
  • หว่ออ้ายหนี่

    22 เมษายน 2545 02:43 น. - comment id 46793

    อืม ให้ความรู้สึกที่เหงามากทีเดียวครับ ขอให้ใครคนนั้นกลับมาไวไวนะครับ จะได้ให้เหงาสักที
  • ธนรัฐ สวัสดิชัย

    22 เมษายน 2545 02:54 น. - comment id 46799

    เศร้าอีกแย้ว... พี่มาเปงกำลังใจให้จ้า
  • ข้าวปล้อง

    22 เมษายน 2545 11:51 น. - comment id 46877

    อึ๊บ ๆ (พยายามงัดหัวปอนด์ออกมาจากเสาร์)
    
    
    
    แต่ปอนด์ยังคงมีตัวตนเสมอในใจเพื่อนคนนี้นะจ๊ะ
    
    
  • กาดาษ

    22 เมษายน 2545 13:28 น. - comment id 46903

    กลอนบทนี้ แต่งได้เศร้า จนเห็นภาพเลยค่ะ พี่ปอนด์...........เข้มแข็งไว้นะคะ

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน