ความจริงฉันเจ็บปวดและทรมาน ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนจะหาย ต้องอยู่อย่างอดทน - - แต่ - - เดียวดาย หัวใจแหลกสลายและเหมือนไร้ตัวตน รู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น ทั้งที่ดวงตามองเห็น - - แต่ - - ดวงใจสับสน เมฆหมอกสีเทาเหมือนใจที่ทุกข์ทน ได้ยินเสียงฝนสาดซัดพัดใจไหวระรัว เมื่อไหร่เมฆหมอกสีดำจะผ่านพ้น เมื่อไหร่เมฆฝนจะเลิกมัวซัว อยู่กับความเหงา และ ใกล้กับกลัว ฉันได้แต่ห่อตัว...ห่อใจ...พิงหัวไว้กับเสา...เฝ้ารอเธอ
cool-hearted 21 เม.ย. 2545 18:28 น. - ID 14249 
706
5
0
21 เมษายน 2545 23:18 น. - comment id 46739
หลังเมฆฝนฟ้าหม่นก็หายหมอง และท้องฟ้าก็สดใส นกร้องเบิกบานชื่นใจ ดอกไม้บานสระพรั่งไปในดินแดน ทำใจให้พร้อมรับความสดชื่นใหม่ๆนะจ๊ะ
22 เมษายน 2545 00:32 น. - comment id 46748
หน้าส่วนตัว
เจทท์ก้อรู้สึกแบบนี้เหมือนกันหล่ะตอนนี้ {_ _}~
เหมือนมีแต่ตัวเปล่าๆ หัวใจหายไปไหนไม่รุ
คิดถึงปอนด์จัง ไม่เจอกันตั้งนาน ^-^
22 เมษายน 2545 01:26 น. - comment id 46767
ถ่ายทอดได้ชัดจัง กับคนเศร้า ๆ ....เป็นห่วงนะจ้ะ
22 เมษายน 2545 02:43 น. - comment id 46793
อืม ให้ความรู้สึกที่เหงามากทีเดียวครับ ขอให้ใครคนนั้นกลับมาไวไวนะครับ จะได้ให้เหงาสักที
22 เมษายน 2545 02:54 น. - comment id 46799
เศร้าอีกแย้ว... พี่มาเปงกำลังใจให้จ้า
22 เมษายน 2545 11:51 น. - comment id 46877
อึ๊บ ๆ (พยายามงัดหัวปอนด์ออกมาจากเสาร์) แต่ปอนด์ยังคงมีตัวตนเสมอในใจเพื่อนคนนี้นะจ๊ะ
22 เมษายน 2545 13:28 น. - comment id 46903
กลอนบทนี้ แต่งได้เศร้า จนเห็นภาพเลยค่ะ พี่ปอนด์...........เข้มแข็งไว้นะคะ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
