ไม้ผลัดใบ

สุนทรวิทย์

พฤกษา  ผลิใบใหม่  ไม่หยุดนิ่ง
        ใบแก่ทิ้ง  กลบดิน  คล้ายสิ้นค่า
    เช่นทุกเผ่า  พันธุ์เกิด  กำเนิดมา
 ถึงเวลา  ย่อมแตกดับ  ล่วงลับไป
             พิเคราะห์ดู  ยอดไม้  ใบอ่อนอ่อน
         เปรียบเด็กตอน  ไร้เดียงสา  คราสดใส
      รอก้าวสู่  คืนวัน  อันยาวไกล
  ผจญใน  อนาคต  หวังงดงาม
             โลกภายหน้า  ใช่โสภี  อย่างที่คิด
        ทางชีวิต  อุปสรรค  มักล้นหลาม
    ปัญหาอีก  มากมาย  หมายคุกคาม
 หากบุ่มบ่าม  อาจพลั้ง  ทั้งชีวี
             กว่าจะโต  เติบใหญ่  ได้ดั่งฝัน
        บ้างมีอัน  ม้วยมรณ์  ก่อนสุขศรี
    พวกยังอยู่  คงยุ่งยิ่ง  แข่งชิงดี
 ตามวิถี  มนุษย์  สุดวุ่นวาย
            จวบชรา  ใกล้ฝั่ง  สังขารแย่
        ดุจไม้แก่  แห้งเหี่ยว  เรี่ยวแรงหาย
    ใครบุญช่วย  ก็ไร้ทุกข์  สุขสบาย
 คนโชคร้าย  สิลำบาก  ยากลำเค็ญ
            มองย้อนหลัง  สักหน่อย  ค่อยวินิจ
        เรื่องถูก,ผิด  บาดหมาง  ต่างเคยเห็น
    พวกแก่งแย่ง  ดีเดือด  เลือดกระเซ็น
 ล้วนตกเป็น  ข้าทาส  อำนาจทรัพย์
            ซากพืชเน่า  ทับถม  จมเกิดปุ๋ย
        ดินร่วนซุย  รับคุณ  อุดหนุนกลับ
    นรชาติ  ผลาญพร่า  โลกายับ
 เมื่อตายดับ  คืนอะไร  ให้แผ่นดิน?