เส้นทางที่ว่างเปล่า
สุนทรวิทย์
วันไหน จะตาย ไม่อาจรู้
วันนี้ ยังอยู่ จักสู้ต่อ
ชาติหน้า ชาติไหน ไม่หวังรอ
ที่ขอ มุ่งมาด คือชาตินี้
สังขาร มีแยก มีแตกดับ
ตกอับ ปิติ เวียนวิถี
ชุ่มโชก โศก,สุข อันคลุกคลี
ไม่กี่ เพ-ลา ก็ราร้าง
เมื่ออยู่ เมื่อยง คงเดินหน้า
แขนขา ร่วมแรง แข่งสะสาง
มิท้อ มิถอย มิปล่อยวาง
ถูกบ้าง ผิดบ้าง ก้าวย่างไป
ภาระ หน้าที่ มีล้นบ่า
เวลา สิสั้น จนหวั่นไหว
หักโหม โรมรัน มิทันใด
หนทาง ยาวไกล ใกล้ขาดตอน
จะตาย วันไหน ก็ตายเถิด
เรื่องเกิด เรื่องตาย คล้ายภาพหลอน
มิมี สักสิ่ง จริงถาวร
รุ่มร้อน ทำไม ให้เป็นทุกข์