บ้านเก่า

สุนทรวิทย์

ลำพู  ดาษดื่น  ยืนแช่น้ำ
ฟ้าดำ  ราวกับ  โลกหลับใหล
หิ่งห้อย  วามวับ  ขับแสงไฟ
เรไร  จิ้งหรีด  กรีดกังวาน
    บ้านเก่า  เมื่อครั้ง  ฉันยังเด็ก
คลองเล็ก  คลองใหญ่  ใสสะอ้าน
สงบ  วิเวก  เฉกพิมาน
เพื่อนบ้าน  เรือนเคียง  เยี่ยงญาติมิตร
กุ้งหอย  ผักปลา  หาได้ทั่ว
     มิกลัว  ขัดสน  ผลผลิต
พึ่งหลัก  พอเพียง  เลี้ยงชีวิต
เศรษฐกิจ  สังคม  ดูกลมกลืน
     ชานเมือง  นคร  คราก่อนนั้น
พืชพันธุ์  เรือกสวน  ล้วนร่มรื่น
ความหลัง  คิดไป  คล้ายวานซืน
วัน,คืน  ปุบปับ  ก็ลับลา
    ความเจริญ  แห่แหน  มาแทนที่
ดนตรี  ยุคใหม่  ขายท่วงท่า
วัยรุ่น  งวยงง  หลงติดยา
ปัญหา  ประดัง  ทั้งตำบล
    บัดนี้  บ้านเก่า  มิเหงาแล้ว
ตึกแถว  ชุมกว่า  เห็ดหน้าฝน
ที่ดิน  ขายหมด  แลกรถยนต์
ผู้คน  ก่นหวัง  ความมั่งมี
     ลำพู  นั้นโดน  โค่นยับย่อย
หิ่งห้อย  สูญไป  ในแสงสี
สังคม  ขัดแย้ง  แข่งชิงดี
วิถี  ดั้งเดิม  เริ่มปราชัย
     อดีต  เหลือเพียง  เสียงบอกเล่า
รากเหง้า  ชนบท  หมดสมัย
ทุกครั้ง  ผ่านมา  นึกอาลัย                               
วัน,วัย  แต่หลัง  ยังผูกพัน