เวลาแห่งชีวิต

เวิ้งฟากฟ้า คราอรุณ กรุ่นหมอกขาว
สวยสกาว ดวงตะวัน นั้นฉายแสง
เป็นประกาย เรื่อเรือง มีเหลืองแดง
เวลาแห่ง การประเดิม เริ่มชีวี
เมื่อเกิดมา หาใด อะไรแน่
บางสิ่งแม้ คาดหวัง ยังเปลี่ยนหนี
ก่อนเคยสุข กลับเศร้า เหงาฤดี
ตามวิถี ของตน จากผลกรรม
ยืนหยัดสู้ ต่อไป อย่าได้ท้อ
ถ้าหวังรอ ใครจะ อุปถัมภ์
คิดหน้าหลัง ครั้งก่อน ตอนเริ่มทำ
แล้วจดจำ เยี่ยงที่ สิ่งดีงาม
ทุกชีวิต ของคน บนโลกกว้าง
มีเส้นทาง หลายหลาก มากขวากหนาม
มีโขดเขิน เนินไศล ให้ไต่ตาม
บางเขตคาม ราบเรียบ เปรียบพรมปู
เอื้ออาทร วอนไว้ ใช้ครุ่นคิด
เพราะเป็นมิตร ต่อกัน ท่านทุกผู้
อยากจะส่ง กำลังใจ ไปชื่นชู
ทุกข์สุขอยู่ ในกมล ตัวตนเรา
เวิ้งฟากฟ้า คราคร่ำ ดำมืดมิด
ดั่งชีวิต ตอนปลาย อาจคลายเหงา
หลับตาลง เมื่อไร ได้บรรเทา
ความโศกเศร้า หมดสิ้น ....จากวิญญา