กายหนาวลมฝนซ้ำกระหน่ำพัด ในหัวใจอึดอัดยิ่งขัดข้อง ไร้แสงส่องหนทางสว่างมอง กายก็หมองใจยิ่งเศร้าเหงาเดียวดาย เจ้ากางปีกออกบินจากถิ่นฐาน ที่คุ้นชินยาวนานด้วยแหนงหน่าย ด้วยความรักและหวัง ณ ฝั่งปลาย ท่ามกลางสายฝนพรำกระหน่ำตี เจ้าหยุดบินพักในแดนแสนอบอุ่น ที่อวลกรุ่นดอกไม้หลากหลายสี ด้วยหัวใจอิ่มเอมแสนเปรมปรีย์ สิ่งดีดี หลั่งไหลใกล้เข้ามา จากฤดูแห่งสีสันกลับพลันเปลี่ยน เริ่มหมุนเวียนดีร้ายในวันหน้า นกพลัดถิ่นหมดหวังหลั่งน้ำตา ต้องอพยพอีกคราหารังนอน หากชีวิตเธอเป็นเช่นนกนั้น จะโบยบินตามฝันเหมือนวันก่อน หรืออยู่ในความจริงที่บั่นทอน พร้อมจะดับทุกข์ร้อนด้วยน้ำตา หากจะโบยบินไปให้ไกลห่าง ด้วยหัวใจปล่อยวางเหมือนดังว่า ก็ลองนึกตรึกตรองกรองอีกครา ถิ่นสวรรค์ชั้นฟ้าอยู่หนใด ฉันจะถามเธอนกพลัดถิ่น เธอยังอยากโบยบินสู่หนไหน หากฟ้าแล้งฝนร้างหนทางไกล ทั้งหนาวเหน็บเจ็บใจยามไร้คอน เธอจะหยุดหลับพักบนตักอุ่น เพื่อเป็นทุนอุ่นไอเอาไว้ก่อน แล้วจะบินจากมาหารังนอน เพราะแค่จรหาที่พักสักชั่วยาม
ร้อยฝัน 21 พ.ค. 2554 19:57 น. - ID 140292 
5550
3
0
21 พฤษภาคม 2554 20:17 น. - comment id 1194819
unber 1 พี่อยากถาม แต่เค้าไม่อยากตอบ คำตอบอยู่ที่ใจ I miss you .
21 พฤษภาคม 2554 20:25 น. - comment id 1194821
ฉันเป็นเพียงนกน้อยที่พลัดถิ่น ถูกดูหมิ่นดูแคลนแสนเศร้านัก ขอหยุดพัก...สักเดี๋ยวไร้เรี่ยวแรง ให้ปีกแกร่ง...มีแรงแล้วโบยบิน เหนื่อยและท้อ
21 พฤษภาคม 2554 20:49 น. - comment id 1194823
พลัดถิ่นมาจากไซบีเรีย...หรือพลัดถิ่นมาจากเชียงใหม่อะ...ครูอ้อย.... ฉันบินล่องท่องโลกใบโศกเศร้า ใต้เงื้อมเงาภูผาและป่าฝน ผ่านวันคืนชื่น-ทุกข์รุกกมล บ้างอดทน-บางแพ้พ่ายท่ามสายกาล คมเวลาบาดเกี่ยวทุกเสี้ยวส่วน บาดแผลล้วนมากรอยคอยประสาน หลากเรื่องราวพานพบประสบการณ์ จากวันวานสู่วันพรุ่งยังมุ่งบิน แม้นจุดหมายปลายทางที่วางไว้ คือขอบฟ้าแสนไกลหมายถวิล ก่อนร่างซบจบปราณผสานดิน ก็มิสิ้นพยายามบินตามวัน ฉันบินล่องท่องโลกใบโศกเศร้า ท่ามเงื้อมเงาภูผาและป่าฝัน ท่ามเวิ้งหวังกลางฟ้าท้าสูรย์-จันทร์ ยังคงมั่นมิยอมแพ้กระแสกาล
21 พฤษภาคม 2554 21:14 น. - comment id 1194903
แวะมาเยี่ยมพี่อ้อยครับ
21 พฤษภาคม 2554 21:44 น. - comment id 1194909
แค่คำตอบอยู่ที่ใจ ก็มากมายคุณค่านะ I miss you เช่นกัน
21 พฤษภาคม 2554 21:52 น. - comment id 1194911
หน้าส่วนตัว
เธอเป็นนกน้อยที่พลัดถิ่น
อย่าสนใจคำหมิ่นที่โดนหยาม
เมื่อมีแรงจงบินไปจงไปตาม
ความฝันงามที่เธอหวังตั้งใจไว้
ขอบคุณค่ะจิตนาการ
ไม่รู้มาจากไหนค่ะคุณบินเดี่ยว
หน้าหนาวทุกปีมันจะบินมาลงที่สระข้างบ้าน
ครั้นหมดหนาวมันก็บินกลับไป
มันเป็นพวกเป็ดก่านะ อ้อยว่า
ขอบคุณค่ะ
แวะมาเยี่ยมก็ดีใจแล้วกิ่งโศก
คิดถึงนะ
21 พฤษภาคม 2554 21:55 น. - comment id 1194913
ชีวิตต้องสู้ ผิดเป็นครูให้ดูและจำเป็นบทเรียน หมั่นสร้างความหวังและก้าวต่อไปข้างหน้านะคะ แวะมาทักทายและให้กำลังใจค่ะ
22 พฤษภาคม 2554 11:03 น. - comment id 1194980
ซึ้งน้ำใจให้พักบนตักอุ่น ได้เพิ่มทุนเรี่ยวแรงให้แข็งขัน ในวันพรุ่งบินแข่งแสงตะวัน มุ่งหาฝันสุดหล้าฟ้าสีคราม พอได้นอนไซร้ขนที่บนตัก เกิดความรักหวั่นไหวใจวาบหวาม หลงเสน่ห์อุ่นไอหลงใจงาม นกพลัดถิ่นลืมนิยามกางปีกบิน อิอิ ขอซุกตรงตักดีว่า
22 พฤษภาคม 2554 11:30 น. - comment id 1194983
ยามทุกข์จะไม่หนีไปไหน จะนั่งรอนอนรออย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง เพราะอีกไม่นานความสุขจะมา แต่ยามสุขนี่สิ อยากจะหนีไปให้ไกลๆ นั่ง นอน ยืน แทบไม่ติด เพราะอีกซักเด๋วความทุกข์ก็คงจะมา
22 พฤษภาคม 2554 11:41 น. - comment id 1194985
พอปีกกล้าขาแข็งบินแซงหนี ลืมรังที่ซุกเจ้าเยาว์จนใหญ่ ลืมรสหนอนป้อนกินแรงบินไกล ขอปลอดภัย แม้แม่เหงา..ยังเฝ้าวอน ! จำแม่สอน ..ก่อนเจ้าบิน
22 พฤษภาคม 2554 18:15 น. - comment id 1195005
ขอบคุณค่ะการัณยภาส ความฝัน ความหวังสร้างทุกวันแต่ก็พังไปซะส่วนใหญ่ ก้าวหน้าหนึ่งก้าวถอยหลังอีกครึ่งก้าวชีวิตเป็นอย่างนั้น เป็นวังวนทุกวัน ขอบคุณสำหรับกำลังใจคุณฤกษ์ หากจะพักบนตักนี้ เพื่อให้มีเรี่ยวแรงที่แข็งขัน แล้วหลงลืมบินแข่งแสงตะวัน จงหลับฝันบนตักพักจนตาย
ขอบคุณค่ะ กีกี้ ในทางกลับกันหากมีทุกข์ จะวิ่งหนีให้ไกลสุดไกล เผื่อจะพบความสุขอยู่เบื้องหน้า และเมื่อ ยามมีสุขจะเยื้อยุดไว้กับตัว เผื่อว่าความทุกข์จะไม่กล้ากรายใกล้ แต่มันคงเป็นแค่ความฝันใช่ไหม
ขอบคุรค่ะศรีสมภพ รังนอนที่อยู่ตอนอ่อนด้อย พร้อมกับถ้อยคำแม่พร่ำสอน จักให้นกพลัดถิ่นที่บินจร ได้หวนย้อนกลับรังครั้งสุขใจ
23 พฤษภาคม 2554 13:39 น. - comment id 1195094
.......... ฉันเป็นนกพลัดถิ่นที่บินหลง ในท่ามดงพงป่าพนาศรี บนจุดหมายปลายหวังซึ่งยังมี สิ่งดีดีรอรับฉันกลับรัง .............
23 พฤษภาคม 2554 14:17 น. - comment id 1195098
ก็ยังดีนะคะ ดีกว่าก้าวหน้าหนึ่งก้าว ถอยหลังสองสามก้าวทุกที ซิน่าสบายดีนะคะ
23 พฤษภาคม 2554 14:33 น. - comment id 1195102
บินหลาน้อยเปลี่ยวร้างว้างใจจิต โดดเดี่ยวคิดใฝ่ปองประคองถ้อย ทนเสงี่ยมตัวอยู่เดียวเปลี่ยวใจคอย สิ่งเล็กน้อยที่มีเหมือนลี้จาง สายผูกพันขันเชนาะเปราะแล้วหรือ กาลยืดถือขาดวิ่นถวิลสร้าง เวหาหาสน์ปราศคู่สู่เลือนลาง ขอบฟ้ากว้างยากแล้วจะแคล้วจร. คิดถึงเสมอจ้า
23 พฤษภาคม 2554 15:41 น. - comment id 1195117
ขอบคุณค่ะ din ขอเป็นกำลังใจให้นกพลัดถิ่นที่บินจร แม้จะจากรังนอนหากมีหวัง สิ่งดี ดีเข้ามาเติมเพิ่มพลัง บินไปยังความฝันพลันเป็นจริง สบายดีจ๊ะ ก้าวที่กล้า ขอบใจมาก ชีวิตยังไม่ถอยหลัง หากแต่ยังไม่ก้าวหน้าเท่าที่ควร คิดถึงนะ ขอบคุณค่ะลุงแก้ว สายผูกพันขันเชนาะนั้นเปราะแล้ว นกพลัดถิ่นจึงแจวหาความฝัน เวหาหาสน์ปราศคู่อยู่ทุกวัน ขอบฟ้านั้นกว้างเกินจะเหินไป คิดถึงลุงแก้วเช่นกัน รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
