เสียงไล่เล็มเต็มเหนี่ยวของเกลียวคลื่น เมื่อวานซืนยืนหยัดสงัดนิ่ง แต่วันนี้หน่วงหนักเกินพักพิง พัดทุกสิ่งวิบัติกระจัดกระจาย หรือว่าโลกแข็งกร้าวใกล้ร้าวแล้ว ไร้วี่แววแตกตื่นหื่นกระหาย ปฐพีสีดำเข้าทำลาย โมโหร้ายกลาดเกลื่อนสะเทือนใจ วิปริตผิดกร่อนผ่อนลมหวน ฟ้าเรรวนข้ามคืนเป็นคลื่นใหญ่ เอาไปหมดหดหู่แม้อยู่ไกล ไม่มีใครกระซิบชั่วพริบตา หรือว่าเราจะซวยโลกป่วยแล้ว คงไม่แคล้วแตกดับจับรักษา เพราะเรามีโลกเดียวคอยเยียวยา อย่าไปฝันถึงโลกหน้า...ถ้าไม่มี. ..............................................
พงษ์ สุนนท์ 31 มี.ค. 2554 22:17 น. - ID 139775 
2429
1
0
2 เมษายน 2554 15:04 น. - comment id 1189369
ที่ทนอยู่หรืออยู่ทน...คือคนแกร่ง ทุกข์หนแห่งภัยพิบัติ..จัดถึงที่ น้ำท่วมฟ้า-ปลากินดาว-คาวนที บทกวีแห่งศิลป์..จินตนา ที่คิดเคยเหมือนฝัน..เริ่มบรรเจิด ความลับเปิด..เกิดก่อ...กันต่อหน้า แล้วก็ดับ....สลับเปลี่ยนเวียนต่อตา เป็นธรรมดาอนิจจัง...อย่าชังชิง * มองข้ามไปสามช๊อต...(ไกลไหมฮะพี่??)
6 เมษายน 2554 01:58 น. - comment id 1189797
เขียนได้รู้สึก!เลยค่ะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
