นิทานเซ็น ตอน มีตัวเราไว้ทำไม

กระบี่ใบไม้

อาจารย์คนหนึ่งเข้าถึงฌาน     ลึกซึ้งยาวนาน
ร่างกายหยุดนิ่งไม่ติงไหว
ลูกศิษย์สุดแสนเศร้าใจ     เผาร่างอาจารย์ไป
ขอท่านสู่ภพที่ดี
จิตเดิมกลับร่างเดิมนี้     หวนคืนสู่ที่
...ตอนนี้ร่างข้าอยู่ที่ไหน...
เฝ้าตามถามหาใครใคร     ร่างข้าหายไป
วิญญาณเวียนวนติดตาม
เหล่าศิษย์พากันครั่นคร้าม     หวาดกลัวทุกยาม
แว่วเสียงหาร่างหลอกหลอน
หลบลี้เสียงผีร้าวรอน     พาใจเร่าร้อน
ถามหาอาจารย์ จิ้งคง
พระอาจารย์จึงบอกเจ้าจง     เอาถ่านไฟลง
เตรียมพร้อมตั้งเตาเผาไฟ
อีกคนจงเตรียมถังไว้     เติมน้ำลงไป
ข้าจักเป่าภัยให้เอง
ในคืนเมฆคลึ้มวังเวง     แว่วเสียงที่เกรง
...ร่างข้าอยู่ไหนใครพบ...
อาจารย์ จิ้งคงฟังจบ     ทบทวนหวนทบ
บ่งชี้ไปที่ปฐพินทร์
สงสัยร่างท่านลงดิน     กล่าวจบดวงวิญ-
ญาณก็จมภพจบหาย
ที่นี้ไม่มีร่างกาย     ดวงใจสลาย
...บอกทางบ่งร่างข้ามา...
ร่างท่านคงอยู่ในนภา     วิญญาณค้นฟ้า
ร่ำหาถึงทั่วจักรวาล
ไม่มีร่างที่ต้องการ     ทั่วทั้งคัคนานต์
ไร้ร่าง ข้าให้ไขว่คว้า
ร่างท่านคงอยู่ตรงหน้า     กลางไฟเผาจ้า
วิญญาณก็มุดลงไฟ
ร่างท่านอยู่ตรงนั้นไง     ในถังน้ำใส
วิญญาณดำมุดผุดลง
ท่านหลอกลวงข้ามั่นคง     บ่งชี้ทางหลง
ให้ข้าหลงคิดติดตาม
ทั่วทั้งแผ่นฟ้าผืนน้ำ     กองไฟลุกลาม
ใต้ดินไม่มีร่างกาย
อาจารย์ถาม ท่านงมงาย     ตามหาร่างกาย
ผุพังร่างนี้ทำไม
ทั่วทั้งผืนภพจบไตร     แม้แต่เพลิงไฟ
สายน้ำท่านยังก้าวเดิน
ข้าอิจฉาท่านนี้เหลือเกิน     แบกร่างเผชิญ
โหดร้ายสารพัดโรคา...
..........................................
ในคืนเมฆคว้างพลางฟ้า     สาดแสงจันทรา
ส่องผ่านหนทางมืดมน
ไม่มีเสียงที่ดิ้นรน  วิญญาณเลิกวน
หยุดการเวียนว่ายถามทาง
สิ้นแล้วซึ่งเสียงครวญคราง  ดิ้นรนค้นร่าง
...เลิกหาตัว ข้าแล้วหนอ...