นิทานเซ็น ตอน ดอกไม้ที่หายไป
กระบี่ใบไม้
ณ ที่วัดแห่งหนึ่ง,พระอาจารย์
เพาะปลูกเบญจมาศบานพริ้งไสว
กลิ่นหอมชื่นติดลมโชยมาแต่ไกล
ทุกผู้คนต่างพร้อมใจกันชื่นชม
หลายคนต่างแย่งชิงกันร้องขอ
ขันแข่งกันคัดแยกกอวัดแทบล่ม
พระอาจารย์ก็สุขใจในอารมณ์
ใครนิยมขอแบ่งไปล้วนให้ฟรี
วันเวลาผันผ่านไปได้ไม่นาน
ดอกไม้ที่เคยเบ่งบานของวัดนี้
จากที่ชูช่อไสว - เป็นไม่มี
วัดที่เคยสวยโสภีก็ไร้งาม
น่าเสียดายดอกไม้ที่หายไป
เสียงลูกศิษย์ถอนหายใจพร้อมไถ่ถาม
กลิ่นดอกไม้เคยหอมฟุ้งทุกชั่วยาม
นานเท่าใดจักล้นหลามงามเท่าเดิม
อย่าเสียดายถึงดอกไม้ที่หายไป...
อีกไม่นานเท่าใดก็จะเพิ่ม
แต่สิ่งหนึ่งที่พวกเจ้าควรต่อเติม
เจ้าได้เริ่มคิดให้ใครแล้วหรือยัง
วันเวลาผ่านไปไม่ถึงปี
ดอกไม้ที่เคยไม่มีก็สะพรั่ง
ทั่วหมู่บ้านทั้งใกล้ไกลสมใจดัง
ดอกไม้ที่อาจารย์หวัง...ก็เติบโต