หนาวพิษณุโลกลมหม่น บนรถไฟ...

ฟ้าฟื้า ธรรมชาติ

หนาวพิษณุโลกลมหม่น บนรถไฟ...
หนาวลมครวญคอยหม่นบนรถไฟ
การร้างไกลจากแล้วแก้วเพื่อนเอ๋ย
รักรู้สึกไม่เลือนจางอย่างเช่นเฉย
อาจจะเผยความหมองเสียงของเรา
พี... นายไป เรารู้! อยู่บนนั้น....
บนพระจันทร์อย่าร้างลืมวันเก่า
เราเพียงห่างต่างภพอย่าซบเซา
จะมองเงาจันทร์กระจ่างต่างเงานาย
สัญญาว่าเพียงใดจะไม่ลืม
นายชอบดื่มโออิชิที่มาร์ชขาย
นายรักคอมฯขณะนั้นจนปั้นปลาย
แทบร่างกายแยกสิ้นกับวิญญาฯ
หนาวกว่าหนาวเกินเหลือเมื่อร้างจาก
การพลัดพรากแต่ด่วนเฝ้าครวญหา
แสนวิโยคเทษวร้างหลั่งน้ำตา
พิษณุโลกโบกลากว่าค่อนคืน
ห่วงว่าหลังยังเห็นว่าเป็นห่วง
ลมคอยเหน็บเจ็บทรวงหนวงใจฝืน
สี่ปีที่ประกาศวาดจุดยืน
ลมครางครืนไหวหวั่นวันจากไกล
คิดถึงคิดถึง "พงศธร"
หากลาจรจากกันก็หวั่นไหว
คิดถึงคิดถึง "ธัญใจ"
แววตาใสกริ่มกริ่มรอยยิ้มงาม
คืนดวงดาวพราวพร่างกระจ่างฟ้า
เอ่อน้ำตาสุดห่วงเฝ้าทวงถาม
ไหนคอยตรองครองหาสัญญายาม
มอป่าทามสามแสนแดนร้างลับ
เพียงสบสอดสายตาในรูปเก่า
เจ้าความเหงาเหมือนรู้ก็กรูจับ
จากวันล่วงเดือนลาคณานับ
ยังรักรับเติมลงในทรงจำ
เพื่อนเอ๋ยเคยร่วมทุกข์-ร่วมสุขมา
ตั้งแต่คราวนั้นหนอหอสิบสาม
หวังเวลาย้อนกลับรับโมงยาม
จะไปฉุดหยุดนามความเป็นตาย
"ดีหกศูนย์สาม"ห้องของ"พงศธร"
ก่อนลาจรจากลับ"พี"หลับไหล
ไม่ต่อถามความเห็นที่เป็นไป
คำสุดท้ายที่พูดกันอยู่ห้องนั้น
หนาวลมครวญคอยหม่นบนรถไฟ
การร้างไกลอยากให้เห็นเป็นแค่ฝัน
คืนรถไฟแล่นเหงาใต้เงาจันทร์
หลับคืนวันฝันหา.... "พงศธร"
...................................................
"เราจะขึ้นปีสามแล้ว...
นายหลับให้สบาย.....
ยังห่วงใยและคิดถึงเสมอ"
ฟ้าฟื้น ธรรมชาติ