ชายทอผ้าไหม

ฟ้าฟื้า ธรรมชาติ

ชายทอผ้าไหม
ริ้วลมหนาวเหงาวิโยคโวกวิเวก
มนต์หนาวเสกการพรากไปจากถิ่น
ดอกหญ้างามพร่ำพรอดกอดแผ่นดิน
น้ำค้างรินแผ่ลาดหมาดดินดำ
คูนลออช่อสล้างครั้งเติบตื่น
คอยหยัดยืนฝืนหนาวแต่คราวค่ำ
ล่วงยามเช้าหนาวน้ำค้างต่างฝนพรำ
ดอกหนักฉ่ำชื้นต้นโหนโตงเตง
ฟางราบเรียบเรียงหลั่นเฉกชั้นผ้า
แผ่กระจายไก่กล้ามาข่มเหง
ดุเหว่าร้องวอนหวังกลบวังเวง
ทุกกาลเพรงลาล่วงห่วงอันใด
สิบดุเหว่าเพียงดุเหว่าวอนเว้าอยู่
คนฮักแพงบ่รู้ว่าอยู่ไหน
ร้อนปลายแล้งแจ้งข่าวตามต่าวไป
เฒ่าพ่อใหญ่แม่ใหญ่ใครคนรอ
วงสำหรับกับข้าวก็เว้าแหว่ง
ขาดคำแพงนั่งเพิ่มมาเติมต่อ
น้องและหลานฝันหาน้ำตาคลอ
เอื้อยเฮาหนอเป็นได๋ไผเหลียวแล
หอมข้าวพ่องามไหมแม่แต่ขาดเอื้อย
หนาวลมเฉื่อยคอยกรายไม่แยแส
"กี่" ที่รัก "กระสวย" ด้ายพร้อมไหมแพร
ไผหนอแม่จะสืบถอต่อตำนาน
กลัว "กี่" เก่าตามกาลผ่านคืนล่วง
แสนเป็นห่วงคนจะเก่ากลัวร้าวฉาน
ไปเย็บจักรปักถงสาวโรงงาน
"หูก" ทางบ้านนึกหน้าต่อนาที
ตราบสวนหม่อนหากไม่ร้างใบยังเขียว
จะยังเหลียว"ฟืม" "หูก" ทุกวิถี
"กระด้งไม้" "ไน" "อัก" ความรักมี
งานไหมนี้ต้องถักทอก้าวต่อไป
อุษาเช้าหนาวหายไกลลิบลับ
ฟ้าพายัพยังมั่นไม่หวั่นไหว
"กระสวย" ไม้ไม่เลือกถือโดยมือใคร
เสมือนไหมบ่เลือก "กี่" ที่ถักทอ
"สองตายายพ่อแม่ก็แก่แล้ว
วิถีแนวแห่งไหมต้องไปต่อ
แม่เรียงไหมใส่ "หูก" ผูกรั้งตอ
ยก "กี่" วางเลยพ่อ ผมทอเอง"
ฟ้าฟื้น ธรรมชาติ