เสียงกระดานกระทบพื้นก็ตื่นพลัน ลาแล้วหรือพระจันทร์ตะวันสร้าง เห็นรอยเท้าเก่าใหม่ในเส้นทาง ไม่เคยเว้นเคยว่างหรือร้างลา ผ่านคืนหนาวบนรังสังกะสี ผ้าขาวม้าพัดตีสีข้างฝา ฝุ่นละอองล่องวนจนชินตา ยามจับต้องแสงทิวาฟ้าระบาย ชานระเบียงมุมน้อยยังคอยอยู่ ข้านั่งดูทุกยามแห่งความหมาย สูบยาเส้นซองเดิมอย่างเดียวดาย ท่ามกลางความวุ่นวายและวกวน ยิ้มให้กับถ้วยถังสังกะสี ผูกด้วยเชือกฟางที่มีอีกหนึ่งหน แล้วโยงลงชั้นล่างจากข้างบน ให้กับคนคอยรับหยิบจับวาง ซื้อสบู่ยาสีฟันขันอาบน้ำ เป็นประจำทุกคราพอฟ้าสาง แล้วดึงขึ้นส่งลงตรงเส้นทาง ผ่านหน้าต่างระหว่างสุขทุกข์ระทม มีความสุขในห้องเล็กกลางเมืองใหญ่ บนวิถีความเป็นไปใครขื่นขม แอบน้อยใจบางเวลาในอารมณ์ กับเศษซากสังคมทับถมกาย จนก้าวเท้าเหยียบลงตรงไม้กระดาน ที่วางพาดเป็นสะพานจนสุดสาย ผ่านน้ำครำดำเหม็นอันตราย หยุดหลบหลีกเคลื่อนกายให้บางคน นาคะพรรณ ๑๗ ธันวาคม ๒๕๕๒ ภาพโดย อาคม นาคะ
นาคะพรรณ 17 ธ.ค. 2552 12:27 น. - ID 131446 
1741
4
0
17 ธันวาคม 2552 14:44 น. - comment id 1075199
...อ่านแล้วเห็นภาพเลยนะคะ แบบว่าอยู่ห้องเช่าเหมือนกันจ้า ทักทายนะคะ
17 ธันวาคม 2552 18:47 น. - comment id 1075278
คับที่อยู่ได้ คับใจอยู่ยากค่ะ หากเป็นห้องเช่าแบบที่คุณว่า แต่อยู่แล้ว มีความสุข ไม่มีใครมาบังคับ ว่าต้องโน่น ต้องนี่.... กับ...ในคฤหาสใหญ่โต แล้วต้องทำตาม บางใคร ไม่มีอิสระ สู้อยู่ในห้องเช่าสบาย กว่ากันค่ะ
17 ธันวาคม 2552 22:07 น. - comment id 1075381
ถึงจะเป็นห้องเช่าเก่า ๆ อาจดูเหงาแต่คงมีความสุขนะครับ เพราะบรรยายได้งดงามมากเลย
19 ธันวาคม 2552 11:20 น. - comment id 1075951
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
