* ต้นไม้ปัญหา *

กวี ซีม่า

*เคยชอุ่ม ชุ่มชื้น เต็มผืนป่า
แตกสาขา แผ่ขยาย ใบ,กิ่ง,ก้าน
หยั่งรากแทรก พสุธา มาเนานาน
ก็ถึงกาล สิ้นซาก จากดงดอน
*มองต้นไม้ สารพัน หลากปัญหา
รอเวลา สุดท้าย ไฟสุมขอน
คล้ายสังคม ร้าวฉาน จนสั่นคลอน
คอยบั่นทอน ทับถม ชาติจมลง
*จากครอบครัว เข้มแข็ง มีแรงต้าน
เริ่มหย่อนยาน แหลกยุ่ย เป็นผุยผง
ที่แตกแยก หย่ากัน ขาดมั่นคง
ที่ทะนง หลงทาง บ้านพังครืน
*เศรษฐกิจ ติดหล่ม ตรมหมองไหม้
ฉุดรายได้ ตกต่ำ ช้ำขมขื่น
พึ่งตนเอง ไม่ได้...ไม่ยั่งยืน
สุดกล้ำกลืน ฝืนลำบาก เพราะยากจน
*ขาดโอกาส เล่าเรียน เพียรศึกษา
หมดปัญญา พาชีวิต สัมฤทธิ์ผล
ด้อยทักษะ ไร้สำนึก รู้สึกตน
หนี้สินล้น พ้นตัว มั่วอบาย
*หาทางออก บั้นปลาย ให้ชีวิต
แอบค้ายา เสพติด ผิดกฎหมาย
อิทธิพล อุปถัมภ์ บ่อนทำลาย
นิ่งดูดาย ปล่อยสังคม โทรมเสื่อมทราม
*แรงจูงใจ ใฝ่สัมฤทธิ์ ต่ำติดพื้น
จึงถูกกลืน สู่ครรลอง โลกต้องห้าม
ธุรกิจ หยาบช้า ค้าน้ำกาม
เอดส์คุกคาม อายุขัย ให้สั้นลง
*อำนาจนิยม ฟูเฟื่อง การเมืองยุ่ง
ต่างหมายมุ่ง ประโยชน์ตน จนเหลิงหลง
เมินหลักเกณฑ์ อิงหลักกู ให้อยู่คง
ไม่ซื่อตรง ไม่โปร่งใส...ตายทั้งเป็น
*กระแสโลกาภิวัตน์ ซัดกระหน่ำ
ศีลธรรม นำสุข พ้นทุกข์เข็ญ
บทเพลงสวด ของชาวพุทธ สุดเยือกเย็น
เปลี่ยนประเด็น เป็นเพลงเสก ของเทคโน ฯ
*บริโภค วัตถุนิยม ชมคลั่งไคล้
สื่อเร็วไว แพร่ข่าว ดังฉาวโฉ่
สังคมเปรียบ ต้นไม้ ไทร,ร่มโพธิ์
เคยใหญ่โต เหลือแต่ตอ...รอวันตาย