สัจธรรม (๒)

ลุงเอง

* ครั้งเมื่อพระองค์ทรงดำรงค์อยู่
ทรงเป็นครูแห่งหมู่พระสาวก
ทรงชี้นำจำแนกอย่าวิตก
พุทธพจน์รู้เหตุตามเป็นจริง
** รูปัง อะนิจจัง รูปไม่เที่ยง
อัตตาเกี่ยวแน่นหนักทุกข์ทุกสิ่ง
ในไตรลักษ์ประจักษ์อย่าประวิง
สรรพสิ่งคนสัตย์จักต้องตาย
*** เวทนา อนิจจา อย่าลุ่มหลง
สุขทุกข์ไม่คงทนอย่าโหยหา
เหตุแห่งสุขทุกข์นั้นเป็นกามา
พาตัญหามากล้นค้นความจริง
**** สัญญา อนิจจา มีเที่ยงแท้
มีผันแปรลืมหลงไม่คงนิ่ง
เหตุอดีตผ่านมาหาหยุดจริง
แม้บางสิ่งเพียงวันนั้นยังลืม
***** สังขารา อนิจจา ว่าเรื่องจิต
วิปริตวกวนจนลืมฝืน
เจตสิกพลิกผันทุกวันคืน
ไม่ยั่งยืนแปรเปลี่ยนทุกนาที
****** วิญญาณัง อนิจจัง นั้นจริงแท้
สัมผัสแลเห็นแน่แท้คงที
อายะตะนะทั้งหกหลงกลมี
ให้เรานี้ตริตรองมองด้วยธรรม
******* รูปังอนัตตา อย่ายึดมั่น
อนิจจังเที่ยงแท้มีทีใหน
ใครยึดติดจิตนั้นต้องหมองไหม้
ให้ทุกข์ใจในอบายที่หมายปอง
******** เวทนา อนัตตา หาเที่ยงแท้
ตัวเราแม้หมายยึดจึงลุ่มหลง
สุขหรือทุกข์อนัตตาหาอยู่ยง
ตรองให้ตรงปลงได้ไม่หลงทาง
********* สัญญา อนัตตาหาเที่ยงแท้
มีผันแปรหลงลืมเสียทุกอย่าง
ไม่ใช่ตัวใช่ตนรู้ปล่อยวาง
ลืมมีบ้างบางอย่างให้จำนาน
********** สังขารา อนัตตา หาหยุดนิ่ง
หากเป็นเราใช่จริงไม่ทิ้งขว้าง
คิดอย่างไรเป็นอย่างนั้นทุกอย่าง
รู้เสียบ้างใช่จริงสิ่งหลอกลวง
*********** วิญญานัง อนัตตา พาหลงจคิด
สัมผัสนิดให้จิตคิดจักหวง
อินทรีย์สิสองของกลลวง
ใครติดบ่วงอัตตาพาอบาย ฯ