**ฝึกฝัน...วันเยาว์**

คนกุลา

 
.
เพราะหนทางแสนไกลในทางผ่าน
เดินกลับบ้านเหมือนแสนไกลในใจฝัน
หลายวันไม่เพลิดเพลินเดินทุกวัน
ตำนานนั้นค่อยเกิดก่อวันต่อมา
เอาใบโพธิ์สองใบใส่มือน้อย
ค่อยค่อยร้อยเรื่องร่ำเก่าคร่ำคร่า
คิดตั้งเมืองเฟื้องฟุ้งจรุงตา
ร่ายเรียงมาเรื่องหนุ่มสาวชาวบ้านไพร
แถมตลกโปกฮาภาษาหนัง
เด็กน้อยตั้งเรื่องราวทุกคราวไหน
เพียงใบโพธิ์ดั่งโซ่ทองคล้องคำไป
หนทางไกลในวันนั้นค่อยผันแปร
จากหนทางกลับบ้านครั้นใกล้ค่ำ
สองเท้าย่ำออกมาเดินหน้าแม่
อย่าวังแต่รูปหนังตั้งตาแล
อย่าเชือนแชระวังหลุมที่ดุ่มเดิน
ล้มบางวันขวัญพลาดอาจถลอก
คำแม่บอกมินำพาเพราะหลาเหิน
เชิดรูปหนังขับกลอนพอผ่อนเพลิน
จนเท้าเดินสะดุดล้มทรุดลง
จากหนทางกลับบ้านในวันเก่า
เก็บงำเงาอดีตหลังยังไหลหลง
บนทางถางทางใจทุกไพรพง
วจีคงกวีฝันร่ำบันดาล
ท่ามทางฝันวันไกลในห้วงนึก
รอยระลึกร้อยพร่ำถ้อยคำหวาน
และรักแม่แน่ใจในวันวาน
ทิวาวารผ่านไปยังใฝ่จำ
เมื่อหนทางยังแสนไกลวันวัยผ่าน
ทางกลับบ้านเหมือนเลือนไปจากใจย้ำ
ไม่มีใครคอยปลอบเฝ้าตอบคำ
จึงกลืนกล้ำฝ่าทางอย่างเดียวดาย
.............. 
คนกุลา
กลางวสันต์
................................