สะแบงนายืนต้นดั่งคนคอย ดอกร่วงลอยไกลต้นไปป่นปี้ ทิ้งสัญญาคาตายไว้หลายปี ลืมความดี....บ้านนอกดอกสะแบง ----------------------------------- หอมกลิ่นฟางตอซังยังบ่สิ้น อีสานถิ่นทุ่งทางฟางบ่แห้ง ตะวันลารอนรอนก่อนค่ำแลง สองเท้าแย่งแข่งก้าวราวมีนัด สู่ท้องทุ่งโคนสะแบงแหล่งบ้านนอก สายลมบอกดอกสะแบงว่าแล้งจัด ว่าลมเอยลมแล้งอย่าแกล้งพัด หอบระบัดเสี่ยวสะแบงไปแข่งลม หนึ่งสะแบงหนึ่งเด็กน้อยมิด้อยค่า โชคชะตาเล่าขานงดงามสม ชะตาต้องคล้องกันมิหวั่นตรม ดั่งเพาะบ่มสายสัมพันธ์คู่กันมา ทุกรอนแลงเด็กน้อยคอยใฝ่เฝ้า ไปยิ้มเย้าใต้สะแบงนอนแหงนหน้า หนุนโคนหมอนก่อนเก่าเล่าผญา แหงนมองฟ้าลุลอดดอกแดงนั่น ปูเสื่อฟางปีกสะแบงแข่งกันร่วง ท่ามทุ่งท่วงทำนองของความฝัน กายขยับฟางกระซิบใกล้ชิดกัน พ้อสายัณห์สัญญาต่อหน้าฟาง เอ็งเป็นต้นข้าเป็นดอกเด็กบอกเล่า มีเพียงเรา..ทุ่งนั่นคือฝันกว้าง ทางร้อยสายหมายจะซึ้งเพียงหนึ่งทาง แม้นเคว้งคว้างกลับมาพบจบโคนคอน เอ็งก็เหงาข้าอ่อนล้าพากันเหงา ไต้ร่มเงาเอ็งเอยเขนยหมอน เอ็งคงหนาวข้าคงหวั่นวันจากจร จากฟางฟ่อนจากทุ่งมุ่งไปไกล เก็บเกี่ยวฝันวายวุ่นทุนนิยม สู่สังคมเมืองฟ้าหน้าตาใหม่ ปริญญาวิศวะกรรมนั้นยั่วใจ มุ่งเก็บเกี่ยวคว้าไว้ใบปริญญา จักหวนมาหลับตื่นคืนลำเนา สัญญาเก่าเก็บไว้ในหนาวหน้า เอ็งก็รู้ปลาแดกเน่า..เล่ามนตรา อีกปลาร้านั่นเล่าก็เย้ายวน ลาปู่ย่าป้าลุงมุ่งไปแล้ว คงไม่แคล้วเวลาพาลมหวน คนเขาลืออื้ออึงหนุ่มหนึ่งครวญ ทนกำสรวลอยู่ประจำทุกค่ำคืน ไม่มีเอ็งข้าร้าวหนาวหัวใจ ต้องร่ำไห้ข่มเสียงเพียงสะอื้น อยากอิงหนุนโคนคอนนอนข้ามคืน ได้หลับตื่นปลอบปลุกลุกกรำงาน --------------------------- ลมวอยวอยโกรกทุ่งฟุ้งกลิ่นฟาง เสียงคราญคราง...ครางเศร้าหนาวสังขาร สายลมใดเป่าฝันอันตรธาน รอผญาเล่าขานนานบ่มี สะแบงนายืนต้นดั่งคนคอย ดอกลาลอยไกลต้นไปป่นปี้ ทิ้งสัญญาคาตายไว้หลายปี ลืมความดี.....บ้านนอกดอกสะแบง ------------------------ ตรมสิ้นดี....สัญญาหลอกดอกสะแบง สายลมวอยพัดพาดอกปีกนกร่วงพรู ประหวัดไปถึงทุ่งทองหลังฤดูเก็บเกี่ยว ทุ่งอีสานนั้นกว้างนักกว้างหนา มีแต่ฟ้าและทุ่ง เด็กๆ พากันเล่นตอซังลอมฟาง ทะเลาะกันแล้วก็ดีกัน มีเด็กน้อยคนหนึ่งชอบมานอนใต้ต้นดอกปีกนก โลกใบเล็กของเด็กนั้นสะอาดงามยิ่งนัก ดอกปีกนกร่วงหมุนลงจุมพิตจมูกเด็กน้อย แล้วเลื่อนลอยลงเคลียแก้ม ไร้เดียงสาแดงดอกปีกนกกับแก้มเด็กเปื้อนดิน หากทว่านกในใจของเด็กได้โผผินสู่โลกเสรี หอมกลิ่นฟางกลิ่นหญ้าลาลอย ขยับกายครั้งใดพลันได้ยินเสียงดังกรอบแกรบ เสื่อฟางและดอกปีกนกร่วงคงถูกทับปีกหัก แดดเริ่มลาแลง สะแบงปีกนกบนต้นห้อยนิ่ง รอปีกชีวิตจริงให้บินกลับ...เพียงเท่านั้น
ลำน้ำน่าน 27 มิ.ย. 2552 01:31 น. - ID 127148 
10915
9
0
27 มิถุนายน 2552 01:49 น. - comment id 1005880
เพราะครับพี่ ต้นสะแบบ หรือต้นซาดที่อีสานเรียก สำหรับผมเรียกต้นปีกนก เป็นชื่อเรียกเองครับ จินตนาการพี่ถูกต้องแล้วหละครับ แม้จะไม่หมด แต่ก็ทำให้ผมคิดถึงบ้านครับ ยังครับยังไม่ลืมดอกสะแบง ยามฟ้าค่ำ... ยลยินเสียงนก ดังดอกสะแบงเป็นนก หากแต่เป็นนกที่ร้องเพลงได้ไพเราะ ราวกับบทเพลงสวรรค์ที่เลือกคนฟัง หากตั้งใจ แล้ว ดอกปีกนกจะบอกความในใจ ฟังครับ ลองฟังอย่างนิ่ง-และเงียบงัน จะล่วงรู้ทุกความเป็นไป...... ลืมบอกไปครับว่าดอกสะแบงพูดได้ เสียงนั้นยังคงกระสิบขานต่อรอการกลับ ขอบคุณครับพี่สำหรับกลอน.... ผมมีกลอนมาให้อ่านด้วยครับพี่ กลอนนี้ผมอ่านทุกเช้า พอพอกับกลอน มนต์รักดอกจานร่วงที่พี่แต่งเลยครับ พ่อแม่และหมู่บ้าน เธอรู้ไหม เสียงหัวใจใครรอต่อการกลับ เสียงหัวใจใครรอต่อการนับ วันเธอรับปริญญากลับมาเรือน เธอรู้ไหม เพื่อนเก่าที่เคยใกล้ห่างไกลเพื่อน ไร้โอกาสเรียนต่อรอการเยือน ของดาวเดือนดาวรุ่งทุ่งนาเรา เธอรู้ไหม เสียงพี่แว่วสดใสไหวเรียกเจ้า ให้หอบฝันมาหาบ้านนาเฮา มาเยี่ยมเยือนหยอกเย้าเราอย่างเคย เธอรู้ไหม น้องเยาว์วัยตัวน้อยคอยเอื้อนเอ่ย ว่าหนูตั้งตารอต่องอกเงย จบแล้วเว้ย!พี่ข้ามาเป็นครู เธอรู้ไหม คือพ่อใหญ่ปู่ย่าพาต่อสู้ พลิกผืนดินแกร่งกร้านผ่านฤดู ใกล้ร่วงรู้สู่ฝั่งท่านยังรอ เธอรู้ไหม เพราะหมู่บ้านการให้กำเนิดก่อ ให้ฝังรกฝังรากต่อถักทอ เธอคงรู้แล้วหนอใครรอเธอ เธอรู้ไหม ทันสมัยโทรศัพท์นับเหิมเห่อ สายเดี่ยวเที่ยงพล่านร่านบำเรอ ดื่มเหล้าพร่ำเพ้อเธอคือใคร เธอคงเห็น บางหลืบเร้นหอห้องเสียงร้องไห้ เธอคงรู้เศร้าโศกและโรคภัย เธอคงเห็นท้องไร้ใครเหลียวแล เธอคงรู้ ใครเป็นอยู่โก่งคอเสียงป้อแป้ นั่นแหละคือหนุ่มสาวเขาอ่อนแอ อย่าพ่ายแพ้นะเออตัวเธอเอง เธอคงรัก แล้วรู้จักอภัยใช่ข่มเหง เพราะหมู่บ้านแม่พ่อรอร้องเพลง คอยบรรเลงคืนสู่เหย้าบ้านเราแล้ว บทกวีโดยโขงรัก คำไพโรจน์
27 มิถุนายน 2552 07:33 น. - comment id 1005911
บุรุษแห่งธาร .. อัลมิตราได้รับหนังสือสำหรับเด็กนักเรียนเรียบร้อยแล้วค่ะ อัลมิตรานำกล่องแข็งมาถ่ายเปลี่ยนให้ เพราะเห็นว่ากล่องเดิมเริ่มไม่แข็งแรง เป็นความสุขนะ อัลมิตราเปิดอ่าน เปิดดูในแต่ละชุดเล่ม นึกถึงตอนที่ไปเซอร์เวย์ มองเห็นหนังสือกองอยู่หลังห้องเรียน คุณครูบอกว่า เป็นหนังสือยืมเรียน มันอยู่ในสภาพเยินจัง ในใจก็ยังคิดเลยว่า ที่เขาบอกกันว่าเรียนฟรี หนังสือไม่ต้องซื้อ ใช้ยืมเอา ต่อไปหนังสือที่ผ่านมือการใช้งานอย่างหนักหน่วง ไม่ว่าจะเป็นการสอบแบบพิสดารแตกต่างจากสมัยที่เคยเรียนมา มันจะยิ่งทำให้สภาพของหนังสือรุ่งริ่ง เยินยับหรือเปล่าหนอ อัลมิตราคนหนึ่งล่ะ ที่หนังสือเรียนมักจะมีการโน๊ตเพิ่ม บ้างก็ขีดเส้นใต้ในส่วนสำคัญ ลงแถบสีให้เด่นชัด บางทีก็มีการลากโยงข้อความบางส่วนที่เชื่อมถึงกันได้ ก็เลยงง ๆ ว่า .. หนังสือที่เขาจะยืมเรียนกัน ในโครงการเรียนฟรีฯ มันจะมีสภาพอย่างไรนะ ถ้าอัลมิตราต้องยืมหนังสือเรียน คงอึดอัดตายแน่เลย !! ครั้นจะปฏิบัติต่อหนังสือเหมือนเช่นที่เคยทำมา ขีดเส้นใต้บ้าง ฯลฯ ก็ต้องเกรงใจคนที่จะมารับช่วงยืมหนังสือเรียนต่อจากอัลมิตรา เปิดเล่มมา คงตกใจกับวีรกรรมที่อัลมิตรากระทำต่อหนังสือ นี่ ๆๆๆ .. เห็นเรียกบางใครว่า "พี่หลวง" และก็เห็นบางใครเรียกบุรุษแห่งธารว่า "อ้ายบ่าว" ฮา อ่ะ ..
27 มิถุนายน 2552 08:16 น. - comment id 1005919
กลิ่นชนบทอีสานกับสัญญาใจของเด็กน้อย เป็นกำลังใจให้เด็กน้อยค่ะ บทกลอนทำให้เห็นภาพและกลิ่นชนบทอีสานดีเยี่ยมค่ะ
27 มิถุนายน 2552 08:49 น. - comment id 1005934
ที่นาก็มีต้นสะแบงค่ะ
27 มิถุนายน 2552 09:08 น. - comment id 1005941
สวัสดีค่ะ เมื่อตอนเด็ก ๆ ชอบเก็บดอกสวย ๆ กลับมาบ้านด้วย.. และชอบไปยืนใต้ต้นตะแบง.. เวลาลมพัดมา จะรุ่งลงมา ประหนึ่งว่า เทวดาโปรยลงมา...หนึ่งจินตนาการของเด็กหญิง บ้านนา... ขอบคุณบทกลอนที่สื่อภาพชนบทโดยแท้
27 มิถุนายน 2552 10:35 น. - comment id 1005998
คนกุลาเคยไปในฟ้าฟาก พื้นแห้งผากดินดอนฟ้อนฟ้าแล้ง ทุ่งกุลากลางแดดใสไหวลมแรง ตั้งสะแบงยืนต้นเหมือนคนคอย กลางทุ่งกว้างร้างโล่งจรดโค้งฟ้า กลางผืนนาไล่ระนาบค่อยราบคล้อย ในฟ้าว่างกลางตะวันชั้นเมฆลอบ แหนเหม่อลอยคอยใครใต้ร่มเงา เสียงกระดึงคอควายดังไกลลิบ แดดระยิบเต้นร่ายป้ายใจเหงา สัญญาใจในวันนั้นยังเยาว์ หรือจะเอาเป็นนิยายหลายปีโต ยามอีกคนมุ่งหน้าไปหาฝัน อีกคนมั่นใจรักยิ่งอักโข อีกคนนั้นหมั่นเพียรมุ่งเรียนโท อีกคนโตในท้องทุ่งมุ่งทำกิน สัญญาใจใต้สะแบงอาจแปลงผิด เพราะชีวิตที่มุ่งไปฝันหายสิ้น เมื่อต่างคนทนมุ่งสร้างทางชีวิน ท่ามฝนรินสัญญาใจ..ใครยังจำ กลอนงาม ยามไหลริน ดังร่ายจินต์จากลำน้ำคำแสนงาม มาร่วมแจมสัญญาใจ..ใต้สะแบง นะน้องบ่าว ครับ
27 มิถุนายน 2552 12:35 น. - comment id 1006075
หอมดอกสะแบง ยามฟ้าแลง ค่ำลงมา แอ๊บ แอ่บ เขียดจะนา.....ร้องหวนๆๆ พอละครับเพลงเขาเสียหมด ผมเองไม่ค่อยจะรู้สึกเกี่ยวกะดอกสะแบง เท่าไร ยังนึกภาพไม่ค่อยออก พอมาเห็นภาพ พอจะเข้าใจ ดอกสะแบง ดอกแดง หรือดอกซาด นี่เอง ตอนเป็นเด็ก เคยชินแต่ ดอกจานหน้าแล้ง และผักแขยงไว้แกงหน่อไม้ซะมากกว่า แต่ผมยอมรับว่า ท่านลำน้ำน่าน มีฝีมือดีมากเลย ผมว่าจะเม้นให้คนแรกแต่มะคืน เน็ตเขาปิดซะก่อน ยังไงก้เป็น คนไทบ้านเดียวกัน อีสานบ้านเฮา เด้อครับพี่น้อง
27 มิถุนายน 2552 13:28 น. - comment id 1006111
27 มิถุนายน 2552 13:28 น. - comment id 1006113
นี่เหรอค่ะดอกสะแบง สวยดีนะค่ะ ลักษณะคล้ายๆ กับดอกยางเลย อ่านกลอนแล้วรับรู้ได้ถึงกลิ่นอายของ บ้านทุ่งเลยค่ะ ชื่นใจจัง แต่สงสัยคนแต่งคงจะเศร้า ยังไง ก็หายเศร้าเร็ว ๆ นะค่ะ
27 มิถุนายน 2552 13:51 น. - comment id 1006140
เพิ่งเคยเห็นดอกสะแบงค่ะ ขอบคุณมากค่ะสำหรับบทกลอนงดงาม
27 มิถุนายน 2552 14:12 น. - comment id 1006167
ยัง งง ดอกสะแบงทางเหนือเรียกดอกอะไร ดูตามรูปก้อคิดไม่ออก แต่สวยนะคะ
27 มิถุนายน 2552 14:39 น. - comment id 1006198
สวัสดีงามๆ ทีอกพี่นิวค่ะ สบายดีนะค่ะ คึดฮอด หลายเด้
27 มิถุนายน 2552 15:50 น. - comment id 1006260
ดีใจที่ได้เข้ามาอ่านค่ะ
28 มิถุนายน 2552 05:27 น. - comment id 1006817
ให้ความรู้สึกดีแท้นะคะลึกซึ้งจริงๆเข้าถึงจริงๆค่ะ ต้นสะแบงนั้นมีประโยชน์มากมายที่สุดคือเป็นยาแก้อุจจาระร่วง(ขี้ไหล)ใช้ได้ทั้งคนและสัตว์โรคบิดก็ใช้ได้รักษากระเพาะ แผลในลำไส้ฯลฯแต่ตอนนี้แทบไม่เหลือแล้ว ต้นสะแบงคล้ายต้นชาดมากแต่ใบหนากว่ามีขนใบเยอกว่าและถ้าออกดอกแล้วจะแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงระหว่างดอกชาดกับดอกสะแบง ดีใจจังที่คุณนำเรื่องนี้มาลงกลอนขอบคุณแทนต้นสะแบงของฉัน เพราะรักต้นไม้ทุกต้นแม้หญ้า รักทุกอย่างที่เป็นธรรมชาติและทุกสรรพสิ่งค่ะ
28 มิถุนายน 2552 16:48 น. - comment id 1007077
สวัสดีค่ะ พี่ลำน้ำน่าน ดอกบัวแย่จัง ไม่รู้จัก ต้นสะแบงค่ะ หรือว่า ทางบ้านดอกบัวมีแต่ไม่ได้เรียกชื่อนี้ และเห็นต้นไม่ชัดว่าลักษณะเช่นไร จริงๆ คนเรามีหนทาง ที่ไม่คิดจะเลือก แต่ต้องดำเนินไป ในเส้นทาง มิได้วาดหวัง หรือเปล่าน่ะ พอดีดอกบัวกำลัง วัดผลประเมินด้านจิต และผลแห่งกรรม เรียนรู้จิตวิญญาณให้มากขึ้น ว่าทำไม สิ้งที่เรามุ่งหวัง ไม่เป็นไปตามเป่าหมายกันน่ะ อิ อิ พี่ลำน้ำ หายแล้วหรือค่ะ ดีจัง อย่างไรดอกบัวขอให้พี่ลำน้ำ มีสุขภาพแข็งแรงเร็วๆ และมีแต่ความสุขค่ะ อ่านบทกลอนทำให้รู้จักธรรมชาติทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือมาขึ้นนะค่ะเนี่ย ดอกบัวนำเพลง มาฝากเสียเลย ฐานที่ไม่รู้จัก ต้นสะแบง ใต้ต้นสะแบงยามเมื่อแลงแดดอ่อนส่องใส ละออทอทาบกิ่งใบเหมือนใจจะขาดรอนๆ อย่าฟ้าวไปเดอแดดเอ๋ยเผาใจให้อ่อน เฝ้ารอคนรักเมือก่อนไหนว่าจะย้อนคืนมา ไปอยู่แดนไกถามหัวใจว่าอยากเมือบ่ รู้ไหมหัวใจที่รอของคนบ้านนอกคอกนา ใต้ต้นสะแบงลมแล้งลูบตัวหน้าตา แล้งใจเหมือนใครเล่าหนาบ้านนายังเฝ้าติติง โค้งฟ้าร้อยพันองศาหมื่นโค้ง เชื่อมโยงหัวใจของเราชายหญิง เป็นสะพาน ทอดยาวที่เฝ้าประวิง ความรักจริงของฉันที่มั่นต่อเธอ โค้งฟ้า ร้อยพันองศาหมื่น โค้งเชื่อมโยงหัวใจของเราชายหญิง เป็นสะพานทอดยาวที่เฝ้าประวิง ความรักจริงของฉันที่มั่นต่อเธอ ใต้ต้นสะแบงยามเมื่อแลงก็คือความเหงา เห็นแมงตับเต่าล่องลอยปานเพ้อละเมอ กบเขียดมันร้องร้องเพลงเดิมเดิมเสมอ คร่ำครวญว่าฉันรักเธอฟังแล้วน้ำตาเอ่อไหล......
28 มิถุนายน 2552 18:10 น. - comment id 1007104
พลิ้วดอกสะแบงร่วงพื้นกันเกรียวกราว รอวันสัญญาเก่าคืนสู่ท้องนา บทกวีถ่ายทอดออกมาด้วยถ้อยคำที่ไหวอารมณ์ ผ่านสัญลักษณ์ดอกไม้บนวิถีของชาวอิสานยิ่งชวนให้หวนนึกถึงวันเก่าๆของสัญญาเดิม ลำน้ำน่าน... ขอชื่นชมยิ่ง
29 มิถุนายน 2552 18:19 น. - comment id 1007723
สวัสดีค่ะคุณลำน้ำน่าน วันนี้มาพร้อมกับสายฝนที่โปรยปลายลงมาอย่างหนักหน่วง เหมือนกำลังโกรธใครมา แต่ในที่สุดก็ได้อ่านกลอนอันไพเราะอีกแล้วนะค่ะ สัญญา "ดอกสะแบง" ไม่แน่ใจว่าจะเป็นต้นไม้ชนิดเดียวกับแถวบ้านรึป่าวนะค่ะ ที่บ้านเรียกว่า "ลูกยางนา" ขึ้นอยู่ตามทุ่งนาดอกเป็นสีแดงเหมือนกันค่ะ อ่านบทกลอนแล้วทำให้คิดถึงบ้านเลยค่ะ นึกถึงตอนเด็ก ๆ จะเก็บลูกยางนามาโยนขึ้นไปในอากาศ เพื่อให้ลูกยางนาบินลงมาสู่พื้นดิน ช่วงที่มันกำลังทำหน้าที่อยู่ในอากาศถ้าฟังดี ๆ เขาจะส่งเสียงให้เราฟัง (เหมือนมีคนกระซิบเบา ๆ ) เป็นเสียงที่ไพเราะดีค่ะ ขอให้คุณลำน้ำน่านสร้างสรรค์ผลงานดี ๆ อย่างนี้มาให้มวลหมู่มิตรได้อ่านอีกนะค่ะ
13 กรกฎาคม 2552 15:51 น. - comment id 1013836
คุณกชมนวรรณ ขอบคุณครับที่เป็นแรงใจให้ คุณเพียงพลิ้ว ต้นสะแบงขึ้นงามทางอีสานนะครับ แสดงว่ามีที่ทางแถวอีสานแม่นบ่ครับ น้องมะกรูด ขอให้มีความสุขกับการอ่านบทกวีนะครับ พี่ดีใจที่เห็นชื่อน้องมะกรูดยังอยุ่ พี่หลวง คนกุลา เสียดายนะครับ ภาพบรรยากาศแบบนี้หายากแล้ว ผมเองโหยหาและหลังมนต์ชนบทเสียยิ่งนักแล้วครับพี่หลวง น้องกวีน้อยเจ้าสำราญ คิดว่าเป็นคนพื้นถิ่นทางอีสานเนาะครับ นิสัยดี นารัก และที่สำคัญ อายุยังน้อยแต่กลับซาบซึ้งในบทกวี อันนี้ถือเป็นพรพิเศษครับ เพลงที่ว่านั้นพี่ก็ชอบครับ หอมดอกผักขะแยง... น้องแจ้นเอง ขอบคุณที่เป็นแรงใจครับ คุณประทีปดาว ขอบพระคุณครับ ที่เป็นแรงใจ ขอให้มีความสุขกับการอ่านบทกวีครับ คุณเฌอมาลย์ ขอบพระคุณเช่นเดียวกันครับ ไหมไทย ดอกสะแบมั้งครับ เหมือนๆ กับดอกชาดและดอกยางนานะครับ ผมก็ไม่แน่ใจ น้องอ้อม ใจปลายทาง คิดฮอดอีหลีติ๊ คุณนรศิริครับ ขอบพระคุณครับที่แวะเข้ามาเป็นแรงใจในการเขียนกลอนนะครับ ความสุขของคนอ่านคือกำลังใจของคนเขียนนะครับ น้องดอกบัวครับ เด็กในเมืองก็ไม่รู้จักดอกสะแบงหรอกครับ พี่เองทำงานร่อนเร่ไปตามชนบทหลายที่โดยเฉพาะทางอีสาน เห็นสิ่งใดสวยงามก็นึกเอามาเขียนมาเล่า ดีใจนะครับที่น้องสบายดี สุขภาพแข็งแรง ธันวันตรี เด็กอีสานทุกคนต้องรู้จักดอกสะแบงเนาะครับ และเป็นคนที่มีต้นทุนทางอารมณ์มากกว่าเพราะคงจะสัมผัสกับความงดงามแบบนี้มาตั้งแต่ยังเล็กนะครับ คุณข้าวหอม ขอบพระคุณครับที่เข้ามาเป็นแรงใจในวันฟ้าฝนกระหน่ำแบบนี้ ได้ยินข่าวฟ้าฝ่าคนเสียชีวิต ฟังแล้วก็เศร้าเนาะครับ หวังให้บทกวีช่วยชุบชูกำลังใจคนอ่าน และเป็นแรงใจคนเขียนต่อไปนะครับ ขอบพระคุณครับ เด็กน้อยในบทกลอนครับ หวังว่าการเขียนของพี่จะช่วยจรรโลงจิตวิญญาญของคนอ่าน ของน้องเอง โดยเฉพาะการได้ริเริ่มทำในบางสิ่งบางอย่างที่เป็นหน้าที่ ที่เรายังไม่ได้ทำ การพาตัวเองและชีวิตไปสู่เป้าหมาย บรรลุเป้าหมายทางโลกและทางจิตวิญญาณ สมบูรณ์ก่อนดวงตะวันลานะครับ บักหล่า
24 กันยายน 2553 10:16 น. - comment id 1158355
คุณลำนำน่านเขียนกลอนได้ไพเราะ ลึกซึ้ง และมีความหมายดีและเป็นธรรมชาติ ชอบมาก
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
