อัสดงลมหวิวทิศทิวข้าว เดือนดับดาวลานเทระเร่เหลียว รวงระเนนลมกราวหนาวคมคียว อยู่โดดเดี่ยวสันโดษท่ามโสตทุ่ง หอมฝอยฝนคนเหงายิ่งเย้าย่ำ ปรุงลำนำประทิ่นกลิ่นหอมหุง เหมือนมนตร์แคนแก่นค่ำมาอำรุง เป่าผดุงนิรมิตจิตวิญญาณ อยากให้ช่อสเลเตว้าเหว่กลิ่น ห่อผืนซิ่นระรินล้อมมาหอมหวาน นึ่งข้าวใหม่ไอระรวยช่วยเจือจาน ต่อตำนานสานค่าประสาจน คลายอดีตเยาว์ย่ามนิยามจำ ร้อยลำนำเดียงสาวันฟ้าฝน จิบน้ำใจน้ำคำฉ่ำกมล ได้เติบตนบวชเรียนเพื่อเพียรพบ เด็ดสเลเตบูชาพระพุทธเจ้า ทุกคืนคราวนิมิตจิตสงบ พุทธรรมค้ำค่าทิวาพลบ อยู่ปราบปรบอัตตาประดาครืน สเลเตเสน่ห์สรมพรมจรรย์ บานกำนัลด้วยใจใช่ขัดขืน ล้มแล้วลุกบุกทางลอมฟางฟืน หยั่งจุดยืนเหง้ารากฝากแผ่นดิน สายวสันต์สั่งฟ้าดอกลาลับ สุขสลับทุกข์อยู่หารู้สิ้น เกรี้ยวกาลกล้าพาวนบนอาจิณ เกิดกลีบกลิ่นกลับกลายคล้ายโซ่ตรวน ขาวกลีบดอกดาษเหลืองดูเปรื่องปราชญ์ ครองนิวาสสงฆ์ศีลสิ้นกำสรวล เขียวไศลใบเสลาลำเนานวล คงคู่ควรเคียงคุ้นคับคุณค่า แตกแต่เหง้าต่ำถิ่นดินต่ำต้อย ซางร่างน้อยซุกทรายหมายภูษา ผละผลิช่อปลิดโศกโชคชะตา แม้มืดมาสว่างไปได้ค้นพบ ระบัดบานทยอยชิงเครียวกิ่งก้าน มิทันนานทยอยโรยโดยสงบ สายสัมพันธ์สัญญาพร่าลืมลบ มีจากจบจดคำ..จำนรรจา คลอเสียงแคนแล่นผสมลมยังกร้าว ฝนยังหนาวร้าวหลั่งคล้ายคลั่งบ้า เอ๋ยออนซอนสเลเตแรมเร่มา ให้ใครเขาตราหน้าว่ารวนเร ประหวั่นจิตคิดฮอดดอกข้าวเหนียว คราแคนเคียวเสี่ยวรักมาหักเห อยากฟื้นฟังคำพ่อพ้อบุพเพฯ เด็ดสเลเตบูชา..พระบ้านเรา --------------------------------------- สายฝนหน้านี้โปรยปราย พาให้พืชล้มลุกเหง้ารากพากันแตกหน่อ กระเจียว พลับพลึง สเลเต พากันไหวชีวิต ประหวัดเสียงแคนลอยลมมายามย่ำค่ำ ทุ่งข้าวแหละเถียงนายามนี้คงสงบสุข ท่ามกลางผองมิตรพี่น้องและพ่อแม่ ดอกสเลเตคงหอมเย็น...จรุงทุ่งย่ำค่ำ ดอกสเลเต หรือดอก **มหาหงส์** ราชินีดอกไม้พื้นบ้านแห่งอีสานบ้านนา เป็นดอกไม้ในอุดมคติของข้าพเจ้ามาเนิ่นนาน นับแต่ได้พลีดอกสเลเตบูชาพระครั้งออกบวช อยู่ในพระพุทธศาสนา วัดป่าดงดอน บัดนี้กลิ่นสเลเตยังคงหอมอบอวล อยู่ในจิตวิญญาณ...หอมนั้นมิมีวันจางคลาย ดอกสเลเตเป็นตัวแทนแห่งความต่ำต้อย เกิดจากเหง้ารากฝังร่างอยู่ในแผ่นดิน หากผลิดอกหอมงามสูงค่าสื่อพุทธนัย ดังพุทธวจนะ **มืดมาสว่างไป** อุปมาบุรุษผู้เกิดในตระกูลต่ำ ยากจน ต่ำต้อย หากเพียรฝึกตัวและพาตนไปพบทางสว่าง และพบความเจริญรุ่งเรืองเป็นที่สุด เขียนบทกวีแทนใจมิตรอีสานและผู้หลงรักสเลเต หนุ่มผู้หวังเด็ดสเลเต และสาวผู้หวังให้ มีคนมอบดอกสเลเตมาแซมเสียบผมและทัดหู สืบตำนานความหอมงามสงบแห่งท้องทุ่ง โอ้แม่ดอกสเลเตหอมเหว่ว้า ระรินรักลมพามาหอมหวล ว่าต่ำต้อยด้อยค่าหาใครควร กลีบขาวนวลด่วนเหี่ยวในเปลี่ยวไพร พลีชีวิตอุทิศพรมจรรย์ น้อมกำนัลพุทธรรมนำไสว ตราบวัยวันแผ่นดินสูญสิ้นไป จีวรใจขาวเหลืองปราชญ์เปรื่องพบ ลำน้ำน่าน บุรุษแห่งสายน้ำนิรันดร์ กับวันที่แสนจะออนซอนสเลเต
ลำน้ำน่าน 21 มิ.ย. 2552 20:57 น. - ID 126970 
6885
12
0
21 มิถุนายน 2552 21:08 น. - comment id 1003427
ผมได้อ่านกลอนนี้ ก็ยอมรับว่า เป็นนักกลอนที่มีระดับเลยทีเดียว สู้ต่อไปครับ
21 มิถุนายน 2552 21:19 น. - comment id 1003433
เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นดอกสเลเต สวยจังนะ บุรุษแห่งธาร กลอนก็งามด้วย .. แต่ที่อัลมิตราชอบอ่านมากที่สุด ก็น่าจะเป็นส่วนท้ายต่อจากเนื้อกลอน :) มีความสุขมากมายนะคะ
21 มิถุนายน 2552 21:31 น. - comment id 1003436
กลิ่นหอมคลุ้งของหอมดอกไม้ แผ่ซ่านชวนออนซอนยิ่งนัก ยิ่งถูกท่ายถอดด้วยภาษาที่พลิ้วไหว แฝงนัยให้ขบคิด ด้วยฝีมือนักกลอนนามลำน้ำน่านแล้ว สเลเตราวกลับว่าได้เบ่งบานออกมาให้สัมผัสกลิ่นหอมแห่งจิตวิญญาณเลยทีเดียว ขอบคุณสำหรับผลงานดีๆ ที่กลั่นเกลามาให้อ่านครับ ^ ^
21 มิถุนายน 2552 21:31 น. - comment id 1003437
สวัสดีครับ บุรุษเจ้าสำราญ ขอบคุณครับสำหรับน้ำคำประโลมใจ เขียนกลอนไม่ออกครับ เขียนไปตามความรู้สึก คนอ่านรับสาสน์ได้แสดงว่ามีจิตใจความนนึกคิดไม่ต่างกันเลยคับ อัลมิตราครับ ดอกไม้ชนิดนีปลูกง่าย มีทั้งคนปลูกไว้ตามบ้าน และขึ้นเองตามธรรมชาติ ผมเองได้เดินทางไปทำงานแถวอีสานบ่อยๆ บางทีก็เห็นสเลเตบานอยู่กลางทุ่ง โดดเดี่ยว หากทว่าสงบ สันโดษ คนขับรถชอบเปิดเพลงอีสานให้ฟัง ผมว่าบรรยากาศมันเพราะมาก ฟังไม่เข้าใจทุกคน แต่หากซาบซึ้งกับเพลงได้ เพลง - มนต์รักที่ราบสูง นักร้อง - เกษม คมสันต์ อัลบั้ม - เก็บไถขึ้นลาน คำร้อง/ทำนอง - ดอย อินทนนท์ อกตึงผึ่งผายไฉไลเด้หล่า ซ่างเป็นตาฆ่าน่าก่ายน่าเกิ๋ม ยามผ้อก็พาฝันใฝ่ จูงใจตั้งแต่เริ่ม อ้ายขอประเดิม เจิมใจได้บ่ เจ้ามีเจ้าของจับจองหรือเปล่า มีคนคอยเฝ้าคอยเฟียบ่หนอ ถ้าหากบ่มีไผครอง ขอจองเจ้าจ้อๆ ฮักหลายเด้หนอ จังขอจ่อใจ อ้ายนี้เคยเที่ยว เทียวมามากโข บ่เคยเผลอโตฮักไผชอบไผ เจอะนวลแล้วชวนวาบหวาม หนุ่มบุรีรัมย์ออนซอนแค่ใด๋ วาบหวิวทรวงในเมื่อมาอีสาน ใกล้กันเทื่อใดดวงใจชื่นฉ่ำ อยากตีกลองน้ำกับหล่าตาหวาน เดินตุ้มกันริมสายชลจนฟองน้ำลือลั่น แล้วสบตากันอยู่กลางวังเวิน ส่วนคำบรรยายในตอนท้ายกลอน ผมอดเขียนไม่ได้หน่ะครับ เผื่อบางท่านจะได้ทราบแรงบันดาลใจและที่มาของบทกลอนนั้นๆ ครับ :) บุรุษแห่งธาร
21 มิถุนายน 2552 21:34 น. - comment id 1003443
ธันวันตรีครับ พี่ว่าคนที่อ่านกลอบบทนี้เพราะน่าจะเป็นคนอีสานนะครับ เพราะกลิ่นอายออกไปทางอีสาน บวกกับแรงบันดาลใจในการได้เห็นสเลเตกลางทุ่ง คนอ่านกับคนเขียนต้องมีจิตวิญญาณเสมอเหมือน... ขอบคุณครับ ว่างๆ คงได้พ้อกันครับ ช่วงนี้พี่แทบจะไม่มีเวลาได้กินข้าวเที่ยงเลยครับ
22 มิถุนายน 2552 08:44 น. - comment id 1003533
สวัสดีค่ะ พี่นิว.... ดอกสเลเต... กลิ่นหอมละมุน สีดอกขาวสะอาด... ไม่มีใครเก็บให้ทัดหู ก็เลยเด็ดเองซะเลยวางข้างหมอนหอมจังค่ะ...
พี่นิวสบายดีนะค่ะ
22 มิถุนายน 2552 12:25 น. - comment id 1003584
แวะมาอ่านกลอนเพราะๆพร้อมกับฟังเพลงค่ะ...
22 มิถุนายน 2552 13:11 น. - comment id 1003592
วันนี้ผ่านวันเกิดครบวาระขึ้นต้นใหม่ครับ และผมได้ไปตอบกระทู้คุณไว้เรียบร้อยแล้ว คุณคง จะไม่มีเวลาว่าง เลยเอากระทู้ที่ตอบมาให้อ่านทางนี้ อนึ่งเพื่อเผยแพร่ให้เพื่อนๆคุณตามสติปัญญาของ แต่ละบุคคลครับ และยังได้กุศลอีกทางหนึ่งด้วยครับ คือ ขอบคุณในคำอวยพรครับผมครบอายุเมื่อวาน นี้เองแหละครับวันนี้เริ่มต้นใหม่ว่าชีวิตเรารอดมา ได้อีกหนึ่งปีแล้วจะด้วยปัจจัยใดๆก็ตามเถอะ หากจะ บอกวิธิการฝึกให้ก็เกรงว่าจะเอามะพร้าวไปขายสวน เสีย เอาเพียงเล็กน้อยนะครับคือ ลองคิดดูแบบง่ายๆ นะครับว่าปัญญาเราเกิดจากอะไรก่อน ปัญญา เกิดได้ก็มาจากสมาธิเป็นปัจจัยคือเริ่มต้นแห่ง สมาธิคือ ขนิกษสมาธิ ด้วยทุกๆคนต้องมีหากไม่ มีก็ไม่สามารถอ่านหนังสือได้นั่นคือบ่อเกิดแห่ง สมาธิ พูดถึงเรื่องสมาธิเบื้องต้นคือ สมาธิที่สำคัญ มากคือ อุปปาจารสมาธิ แม้แต่องค์สมเด็จพระ สัมมาสัมพุทธเจ้าก่อนจะเข้าปรินิพพานก็เจริญสมาธิ จากล่างไปถึงสูงสุดแล้วค่อยเพื่อให้เกิดความมั่น คงแน่วแน่ตรวจสอบจนแน่ใจถึงฌานต่างๆแล้ว ก็ถดถอยลงมาถึงอุปจารสมาธิและก็เสด็จเข้าสู่ ปรินิพานในสมาธินี้ครับถึงแม้จะดูว่าเป็นสมาธิ อันต่ำต้อยก็ตามด้วยเหตุอุปจารสมาธินี้จะออก ในสองแนวทางคือทางโลกและทางธรรมสามารถ มีสติสัมปชัญญะทั้งสองแนวทางครับ การฝึกหัด ควรเชี่ยวชาญจากล่างไปสู่ที่สูงคือฌานแล้วถอย ลงมาตรวจสอบถึงจะเกิดปัญญาอันแท้จริงครับ อาปานานสตินั้นส่วนใหญ่จะฝึกลมหายใจเข้า ออกจากมากเข้าสู่ละเอียดอ่อนและตั้งจิตไว้ที่ ปลายจมูกเพื่อสังเกตุลมหายใจของเรา แต่ส่วน ผมนั้นฝึกจากใจซึ่งอยู่ที่ทรวงอกเราระหว่าง ซี่โครงกระดูบรรจบกันด้านหนึ่งอยู่ตรงกลางซึ่ง เป็นที่อาศัยของใจเรามิใช่หัวใจนะครับ หากเรา ฝึกฝนจิตตรวจสอบลมหายใจเราที่นั่นได้ประโยชน์ มหาศาลเพราะหนึ่งจิตนั้นจะจับได้ง่าย สองทำให้ จิตเรามั่นคงแข็งกล้าไม่เกรงหวั่นต่อสิ่งใดๆทั้งสิ้น จิตก็พร้อมจะอาศัยอยู่ด้วย ผมทดลองหลายๆแห่ง เช่นกลางหน้าผาก ปลายจมูก ศูนย์กลางของร่าง กายเราอย่างหลวงพ่อสดคือสะดือของหลวงพ่อสด เหนือสะดือขึ้นมาหนึ่งนิ้ว แต่ผมทดลองมาหลายๆ วิธีสู้วิธีนี้ไม่ได้หรอกครับ คือฝึกที่ใจเราเองโดย ค้นหาต้นตอที่ใจอาศัยอยู่เป็นหลักสำคัญ การ เจริญสมาธิก็จะง่ายกว่าเพราะสามารถตรวจสอบ สิ่งภายนอกภายในได้ง่ายตลอดจนใจเราไม่ แกว่งไกวไปตามกระแสลมหายใจเข้าออกด้วย จะเกิดความเยือกเย็นนี่คือหลักของผมที่ค้นพบ เองครับ เมื่อฝึกไปนานๆเข้าปัญญาย่อมเกิดขึ้น ได้เอง คุณลองสังเกตุตัวเองซิครับว่าสิ่งแรกที่ คุณคิดต้องการเริ่มต้นจากไหนก่อน สาเหตุเกิด จากจิตซึ่งมีการสอดส่ายไปมาๆเหมือนกระแสลม พอจิตเกิดขึ้นพร้อมจะนิ่งเจตสิกนั้นก็จะเกิดมาก ขึ้นจิตกับเจตสิกเปรียบดั่งเงาของร่างกายเราเอง หน้าที่ของเจตสิกคือบันทึกจดจำในสิ่งที่จิตไปรับ รู้ในสิ่งต่างๆทั้งหลายแล้วก็นำส่งไปยังใจของคน เรา เมื่อใจทราบทั้งภายในภายนอก ซึ่งทางธรรม เรียกว่าอายตนะภายนอกและภายในนั่นเอง อายตนะภายนอก คือ ตา หู จมูก ลิ้น กายและใจ อายตนะภายในคือ รูป รส กลิ่น เสียง โผสธัพพะ และธรรมมารมย์ ทั้งหมดนี้จิตเป็นผู้สอดส่าย แสวงหาทั้งสิ้น เมื่อเจตสิตบันทึกไว้ก็ส่งไปที่ใจ ใจก็จะส่งไปยังขันธ์ห้า เพื่อสนองความต้องการ ของคนเรา อันขันธ์ห้านี่ไม่ใช่พวกคนทรงเจ้า ชอบยกอ้างนะครับ ขันธ์ห้านี้ คือ รูปนาม เวทนา สัญญา สังขารและวิญญาณ เกิดได้ก็ด้วยอายตนะ ทั้งสิ้น การเข้าสู่นิพพานได้ที่ใด ผมจะบอกให้ ครับด้วยผมเคยฝึกจนรับรู้มาไม่มีในตำราหรอก รับรองได้ ขันธ์ห้า คือ รูปนาม นั่นจะสวยหรือ ไม่เสียงไพเราะหรือไม่ชื่อด้วยรวมไว้หมด ส่วนเวทนาคือการเสวยอารมณ์ของเราคือ สุข ทุกข์และไม่สุขไม่ทุกข์วางเฉยๆ สัญญาคือสิ่งที่จำ ได้หมายรู้ก็เกิดจากใจนี่แหละ สังขารคือการ ปรุงแต่งของอารมณ์เราเองคือจิตเจตสิกและใจ เมื่อปรุงแต่งเรียบร้อยมากบ้างน้อยบ้างก็ส่งไป ที่วิญญาณ วิญญาณนี่เปรียบเสมือนผ้าขาวใส สะอาดไม่มีมลทินใดๆทั้งสิ้นคือเป็นอมตะวิญญาณ เมื่อสังขารปรุงแต่งในลักษณะที่กล่าวมาแล้วก็ จะส่งไปที่วิญญาณ วิญญาณก็จะส่งไปยังรูปหาก เปรียบคือสมองของเราเองนั่นแหละสั่งการให้ รูปกระทำสิ่งผิดหรือถูกนั้นๆ การเข้าสู่นิพพาน ได้นั้นคือต้องตัดการปรุงแต่งสิ่งทั้งหลายคือ สังขารเสียให้หมดทั้งสิ้นไม่เหลือแม้แต่รากเง่า ที่ซ่อนเร้นฝังลึกในใจหรือเรียกว่าสามัญสำนึก เล็กบ้างน้อยบ้างใหญ่บ้างเป็นปัจจัย เมื่อเราหยุด ได้โดยการปล่อยวางละเสียให้สิ้นก็ย่อมไม่มีอะไร ไปส่งให้วิญญาณ วิญญาณก็จะเกิดรัศมีส่งประกาย ดั่งแก้วประภัสสรสว่างรัศมีพร่างพรายนี่คือบ่อเกิด แห่งปวงเทพทั้งหลายก่อนจะมีโลกนี้เกิดขึ้น ที่ทำ ให้เกิดกิเลส เพราะความ โลภ โกรธ หลงด้วย ต้นตอแห่งตัณหาคือความอยากนั่นเอง เมื่อขาด การปรุงแต่งแล้วก็จะเข้าสู่ปรินิพานก็ตรงที่สังขาร นี่แหละ ฌานต่างๆนั้นจะยังมีกิเลสซ่อนเร้นอยู่ ยกเว้นพระอรหัตตผลเท่านั้นที่จะพึงทำได้ แม้ แต่อรหัตต์นั้นยังแบ่งออกเป็นสองทาง คือ อรหันตมรรค และอรหัตต์ผลครับ จะไปได้ก็มี ทางเดียวคือ อุปจารสมาธิดังกล่าวนั่นเอง โอ้ย นี่เป็นเพื่อนนะถึงได้แจ้งให้ทราบไว้เพราะเห็น ว่าชอบในแนวทางเดียวกัน การทำได้อยู่ที่บารมี ของแต่ละบุคคลที่พึงปฏิบัติรวมถึงอดีตชาติด้วย เป็นปัจจัยต่อเนื่องมา เอาเท่านี้ก่อนนะครับนี่ ผมสรุปไว้แบบให้ง่ายๆตามที่ฝึกฝนและศึกษา มาแต่ อิอิ ผมยังทำไม่ถึงขั้นนั้นหรอกแต่เพียง แค่รู้และค่อยๆเป็นค่อยๆไปครับ รักเสมอ
แก้วประเสริฐ.
22 มิถุนายน 2552 14:05 น. - comment id 1003606
22 มิถุนายน 2552 19:11 น. - comment id 1003770
สวัสดีค่ะ พี่ลำน้ำน่าน เห็นนามพี่ลำน้ำแล้ว ดอกบัวก็รู้ว่าผลงามยอดเยี่ยม มีให้อ่านอีกนามปากกาแล้ว งดงามในคำที่ใช้ค่ะ พอดีดอกบัวก็มีญาติๆแถวนั้น และจะไปทอดกฐินภาคนั้นบ่อยๆ ดอกบัวร่วมกับเพื่อนๆสร้างพระประธานไปแถบแถวนั้น 5 องค์แล้วค่ะ และก็ได้ยลโฉม สเลเต ออนซอน ด้วยคุณป้าแถบนั้นเด็ดมาให้บอกว่าจองไว้ เป็นลูกสาว อิ อิ อิ ไม่ว่าจะเกิดในกระกูลใดๆ หากจิต ที่มีความใสสว่าง ย่อมสูงค่าเสมอเปล่าค่ะ จะว่าไปเพลงเพราะค่ะพี่ลำน้ำ ขอให้มีแต่ความสุขความมั่นคงนิจนิรันดร์ค่ะพี่ลำน้ำ
22 มิถุนายน 2552 21:33 น. - comment id 1003923
มาเยี่ยม มาอ่าน มาชื่นชม ครับ
22 มิถุนายน 2552 21:41 น. - comment id 1003933
....อยากจะบอกว่า..พี่ตุ้ม...หลงรักดอกสเลเต...มาตั้งแต่เด็ก...ชอบความงามและกลิ่นหอม....จนถึงปัจจุบันค่ะ...คิดถึงความหอมนั้นมิลืมเลือน.....ชอบมากค่ะ...
22 มิถุนายน 2552 22:00 น. - comment id 1003951
คิดฮอดพี่นิวมากจ้า
23 มิถุนายน 2552 06:57 น. - comment id 1004009
มืดมาสว่างไป แฝงด้วยธรรมะ เพราะทั้งทางโลกที่มีอักขะวาดลายศิลป์ ได้อย่างงดงาม เพราะทั้งทางธรรมที่มีสัจธรรมอันเป็นสิ่งแท้จริง ดอกสะเรเต เมื่อก่อนหลังบ้านฟื้นมีเป็นสวนเลยครับ ในยามเช้าน้ำค้างจะเกาะปลายใบสะเรเต สะท้อนแสงอาทิตย์ ผสมกับแสงสีขาวของดอก ที่เรืองแสงสว่าง งดงามมากครับ บางครั้งยืนมองอย่างไม่รู้จักความหนาว ยิ่งกลิ่นหอมด้วยแล้ว บาดใจมากครับ ทุกเช้า.... อยากจะแปลงร่างเป็นผึ้งเสียให้ได้ ได้เข้ามาอ่านกลอนก่อนไปสอบ ใจสงบขึ้นมากครับ ทั้งอาทิตย์นี้ คะแนนสอบคงออกมาดีแน่ครับ
23 มิถุนายน 2552 11:28 น. - comment id 1004102
แมงกุ๊ดจี่ สวัสดีครับน้องมะกรูด ขอบคุณครับ ระวังเด็ดดอกไม้เองสะเทือนถึงดวงดาวนะครับ คงสบายดีนะ ครับ Whiteross ขอบคุณครับ เพิ่อนแก้ว ขอบคุณครับสำหรับธรรมดำเนินที่นำมาแสดงไว้ให้ซาบซึ้ง น้อดอกบัวครับ ถ้าการได้อ่านบทกลอนที่พี่เขียนแล้วทำให้คนอ่านมีความสุขแบบสงบ สันโดษ นั่นถือเป็นความสำเร็จอันมีค่าของพี่ในฐานะคนนำสาส์นจากธรรมชาติ มาประโลมโลกแล้งในทุกวันนี้ครับ พี่ฤกษ์ครับ หายไปนานเนาะ รู้ว่าสบายดีอยู่ก็โล่งครับ ได้ข่าวว่าโดนมรสุมหัวใจ ไม่รู้จริงเท็จแค่ไหนครับ พี่ตุ้ม ราชิการ ขอบคุณครับที่เข้ามาเยี่ยม ผมนึกแล้วว่าสาวอีสานต้องชอบดอกสเลเตครับ เพราะเป็นดอกไม้พื้นถิ่น ราชินีดอกไม้พื้นบ้านเชียวครับ น้องอ้อมใจปลายทาง คิดฮอดก็มาพ้อกันหลายๆ เทื่อเด้อครับ น้องฟ้าฟ้า ธรรมชาติ การสดับรับธรรมที่มาจากธรรมชาติ แล้วซาบซึ้ง ถือว่ามีพรสวรรค์นะครับ ปณิธานของการเขียนกลอนของพี่คือสิ่งนี้ คนอ่านเกิดแรงบันดาลใจในการทำสิ่งใด หรือคิดสิ่งใดบางสิ่ง ที่นำมาซึ่งความสงบ สันโดษ สมถะและงดงาม มองเห็นความสามัญ นั่นถือว่าพี่ก็พอใจและก็บรรลุวัตถุประสงค์ของการเป็นผู้นำสาส์นแล้วครับ ขอให้สอบได้คะแนนดีสมความุ่งมั่นครับ
23 มิถุนายน 2552 11:51 น. - comment id 1004114
ชื่นชมดอกสเลเตด้วยคนค่ะ
23 มิถุนายน 2552 12:16 น. - comment id 1004131
ซำบายดีบ่ อ้าย
24 มิถุนายน 2552 11:53 น. - comment id 1004628
ได้อ่านกลอนดอกสเลเตของคุณลำน้ำน่านแล้ว ก็ชื่นชมนะค่ะ มองเห็นภาพตามไปด้วยได้เลย กลอนเพราะดีค่ะ เป็นกำลังใจให้นะค่ะ สร้างสรรค์ผลงานดีๆมาให้อ่านอีกนะค่ะ
24 มิถุนายน 2552 11:55 น. - comment id 1004629
สวัสดีค่ะ คุณลำน้ำน่านสบายดีนะค่ะ แวะมาเยี่ยม แวะมาอ่านกลอนที่ไพเราะและให้คติสอนใจ เยี่ยมาเลยค่ะ เมื่อไหร่จะเขียนกลอนให้อ่านอีกค่ะ
25 มิถุนายน 2552 17:53 น. - comment id 1005256
มาอ่านงานออนซอนสเลเตวันเหว่ว้า ขาวพราวตาและหอมกลิ่นดอกดินหวัง มีรู้หรอกดอกอะไรใครชอบชัง เพียงหอมยังอวลอยู่เรารู้ดี มาอ่านงานหวานงามมากความคิด ระบายจิตคติใจในทุกที่ หอมละลายหมายหวังดังทุกที ร่ายวจีตอบคำลำน้ำน่าน มาอ่านงานผ่านใจในระลึก ในรู้สึกว่างามใจและไหวหวาน ออนซอนสเลเตว่าหาตำนาน มิอาจผ่านเลยมาแล้วลาไป เลยขอฝากแจมไว้นะครับ น้องบ่าว ครับ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
