คนกับฟ้า

ด.ช. ปรัชญา

เคยเห็นไหมว่าฟ้านั้นมีจิต		
มีใจและชีวิตให้เสกสรรค์
ฟ้ามีอารมณ์ประดุจกัน			
เหมือนคนเราทั้งนั้นทุกแห่งไป
ฉันเคยเห็นท้องฟ้ามีรอยยิ้ม	
ดูเอิบอิ่มร่าเริงบันเทิงสมัย
ฟ้าสีชมพูสวยเหมือนใจใคร		
ที่ปลื้มอกปลื้มใจดุจเดียวกัน
เมื่อเวลาฟ้านั้นแสนสงบ		         
ลมก็ซบกิ่งไม้ไม่ไหวหวั่น
ไม่รบกวนให้ท้องฟ้ารำคาญครัน	          
เมฆน้อยทั้งนั้นก็งามตา
เวลานั้นใจฟ้าคงนิ่งเงียบ		         
ลมก็เยียบเอื่อยเอื่อยเรื่อยเวหา
ฟ้าจะคิดเรื่องใดนะแก้วตา	         
ฉันว่ายากนักหนาจะเดาใจ
ถึงเวลาที่ฟ้าไม่สมคิด			
น้ำตาฟ้าจากทุกทิศก็ตกใหญ่
ใครหนอช่างร้ายนักไม่ตามใจ		
ลอบทำให้ฟ้าใสต้องอาดูร
เมื่อถึงคราวเวลาที่ฟ้าโกรธ		
เสียงอุโฆษของฟ้าพนาสูร
แสงแส้ฟ้าวาบไหวไม่เกื้อกูล		
อารมณ์พูนเพียบโกรธพิโรธนัก
ใจของฟ้าใจใครแม้ใจคน		         
ทำเกลื่อนกล่นล้วนวาบไหวไม่แน่นหนัก
มีโกรธร้ายทั้งสุขสมภิรมย์ภักดิ์	         
มีทั้งรักที่ซาบซึ้งตรึงวิญญาณ
ทุกสิ่งจึงล้วนแต่ไม่แน่นอน		
ไม่สถิตด้วยบวรเหมือนสังสารฯ
ในวันหนึ่งก็จะลับไปกับกาล		
เหลือเพียงรอยข้ามผ่านของเวลา
ขอจงผูกสมัครกับความดี		
ทุกวิถีจงอบอุ่นด้วยคุณค่า
ดีจะยั่งยืนไปในเวลา		
ยืนกว่าฟ้าที่ยังเปลี่ยนทุกเวียนวัน