ฉันไม่ใช่กวี

ด.ช. ปรัชญา

โปรดอย่าเรียกฉันว่ากวี		
ให้เสียศรีเผ่าสุนทรีย์สโมสร
ฉันมิใช่เชื้อกวีอันบวร		
ด้วยยังเป็นผู้อ่อนประสบการณ์
โปรดอย่าเรียกฉันว่ากวี		
ถ้อยวิถีฉันไม่มีซึ่งแก่นสาร
จะร้อยถ้อยให้มลังอลังการ	                     
ก็ยากปานเคลื่อนผาหิมาลัย
พงศ์กวีนั้นแสนจะสูงส่ง		
เพราะดำรงด้วยจิตพิสมัย
เมื่อจะจารจดถ้อยร้อยคำใด	                      
ก็งามคล้ายมาลัยของเทวัญ
คำกวีนั้นเล่าก็ตรึงใจ		
พินิจถ้อยทุกที่ไปก็สุขสันต์
เขียนฟ้าฟ้าก็งามไปตามกัน	                     
เขียนพงไพรไพรทั้งนั้นก็ตื่นตา
ฤาหากจะร้อยเรื่องรักเล่า	                     
รักก็มีอารมณ์เคล้าด้วยหรรษา
ให้ยิ้มปลื้มลืมไปในเวลา		
เหมือนกับฝันไปว่าชีวิตตน
แม้กวีจะเขียนให้โลกเศร้า	                   
โลกก็เคล้าด้วยน้ำตาทุกแห่งหน
เรียมร่ำถึงขวัญเหมือนต้องมนต์	
ทุกชั้นชนกำสรดด้วยรสกวี
ถ้อยกวีที่แท้จึงศักดิ์สิทธิ์		
พลิ้วไหวด้วยฤทธิ์ทุกวิถี
ถึงใครเล่าจะอ่านใจกวี		
ก็มิมีที่ถูกต้องครรลองใจ
ส่วนฉันเพียงแค่ผู้ชื่นชม		
เพียงนิยมอย่างกวีไม่ถึงไหน
ขีดเขียนถึงชาติหน้าเท่าไรไร
ก็ยังไม่เทียบรสบทกวี
แต่อย่างไรฉันก็ยังขีดเขียน
รักเรียนร้อยถ้อยตามวิถี
เพียงเพื่อดื่มรสบทกวี		
เสพศักดิ์สิทธิ์แห่งกวีเท่านี้เอย